Διάβασα και εγώ το Νησί

Θυμάστε πριν λίγα χρόνια τα φοβερά μπλουζάκια με το αναγραφόμενο «Ήμουν κι εγώ στο κότερο»; Ή, λίγο καιρό πριν, τις αναρτήσεις «Είδα και εγώ το DVD»; Ε, κάπως έτσι έχει γίνει και με το Νησί της Βικτόρια Χίσλοπ.
Όπως είδα το προηγούμενο Σάββατο σε ένα βιβλιοπωλείο πρέπει να έχει φτάσει την 70η ή 80η (δεν θυμάμαι ακριβώς) έκδοση. Τρελός αριθμός! Και φυσικά είναι μέσα στα θέματα κάθε συζήτησης.
Το διάβασες; Σου άρεσε; Μα, δεν θα είναι καταθλιπτικό; Είναι θέμα τώρα αυτό; Οι λεπροί;! Πού ακριβώς είπες ότι είναι η Σπιναλόγκα;

Διάβασα το Νησί λίγο καιρό αφότου κυκλοφόρησε. Δεν θυμάμαι πια για ποιο λόγο το είχα επιλέξει. Θυμάμαι όμως καθαρά τις εντυπώσεις που μου άφησε.
Ένα αξιοπρεπές καλογραμμένο βιβλίο, με μια απλή ιστορία, όμορφα στημένη (διαβάζοντάς το οι σκηνές ζωντάνευαν στο μυαλό μου σαν να παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία), με υπέροχους αληθινούς και όχι αληθοφανείς χαρακτήρες και με μια έντονη γεύση αισιοδοξίας στο τέλος. Γιατί αν είναι ένα πράγμα που δεν είναι το Νησί, αυτό είναι καταθλιπτικό. Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι μεγάλη μαγκιά για τη Χίσλοπ που πήρε ένα τόσο δύσκολο θέμα, δυσάρεστο ίσως, απαισιόδοξο, και το γύρισε σε κάτι τόσο όμορφο και αισιόδοξο. Μεγάλη μαγκιά και μπράβο της! Το σήριαλ το περιμένουν όλοι με αδημονία. Το τρέιλερ είναι απλώς συγκλονιστικό. Και αν αυτό ισχύει για το σύνολο της δουλειάς, τότε όλα δείχνουν πως φέτος ίσως είναι και ο μόνος λόγος για να ανοίξει κάποιος την τηλεόρασή του.
Ραντεβού λοιπόν στο Νησί.

Back to school

Σαν να στέκεσαι στο κατώφλι μιας πόρτας. Αναποφάσιστος.
Πάντα αυτή την αίσθηση μου προκαλούσε αυτή η εποχή. Τέλος καλοκαιριού, αρχή φθινοπώρου (παλιά υπήρχε φθινόπωρο).
Τέλος καλοκαιριού. Θάλασσα, ήλιος, ξενοιασιά, διακοπές, ελευθερία. Πώς να βάλεις τέλος σε όλα αυτά;
Αρχή φθινοπώρου. Επιστροφή στο σχολείο (για τον μικρό, ευτυχώς όχι για μένα), μικραίνει η μέρα, σκοτάδι. Συν η περιρρέουσα απαισιόδοξη ατμόσφαιρα.
Δύσκολη η προσαρμογή, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους.