Μια βόλτα στον Μυστρά που δεν έγινε ποτέ

Όταν ξεκινήσαμε από τη Σπάρτη για τον Μυστρά, στα τέλη Απριλίου, είχε συννεφιά.
Ήταν η δεύτερη φορά που προσπαθούσαμε να επισκεφτούμε την καταπληκτική καστροπολιτεία.
Την προηγούμενη, καμιά δεκαριά χρόνια πριν, ήταν κατακαλόκαιρο και η ζέστη, όπως κάλλιστα φαντάζεστε όσοι γνωρίζετε τη νότια Πελοπόννησο, ήταν ανυπόφορη.
Τούτη τη φορά όμως ήμασταν πιο αισιόδοξοι. Θα το παίρναμε το κάστρο.
Η βόλτα μας θα ήταν πιο άνετη, χάρη στη συννεφιά, και σίγουρα πιο ατμοσφαιρική. Υπολογίσαμε όμως χωρίς τον ξενοδόχο.
Με το που κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο και πλησιάσαμε την είσοδο, άνοιξαν οι ουρανοί. Πίκρα! Απογοήτευση! Αλλά και πείσμα! Δεν μπορεί, θα σταματήσει. Σιγά μην κάνει και κατακλυσμό.
Επόμενο βήμα: θα περιμένουμε στο αυτοκίνητο. Δεν θα μας γλυτώσουν και αυτή τη φορά οι Παλαιολόγοι. Θα το πάρουμε το κάστρο.
Αναμονή, χαζές φωτογραφίες μέσα από το αυτοκίνητο, σχέδια για το υπόλοιπο ταξίδι, αστεία για τον Αυστριακό που είχε παρκάρει κι αυτός ο έρμος μπροστά μας και περίμενε υπομονετικά να σταματήσει η βροχή.
Πέντε λεπτά ακόμη, και πέντε λεπτά ακόμη και πέντε λεπτά ακόμη... Και η βροχή δεν έδειχνε καμία διάθεση να μας κάνει το χατίρι και να σταματήσει.

Φύγαμε για δεύτερη φορά χωρίς να ανέβουμε στο Μυστρά. Δεν το πήραμε το κάστρο! Μοναδική παρηγοριά μας οι ελάχιστες φωτογραφίες από το δρόμο και η υπόσχεση που δώσαμε στον εαυτό μας: την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε. Ο κόσμος να χαλάσει!!!

ΥΓ. Φυσικά δεν χρειάζεται να προσθέσω ότι ο Αυστριακός είχε περισσότερη υπομονή από εμάς. Όταν φύγαμε, ήταν ακόμα εκεί. Να δείτε που αυτός θα τα κατάφερε!!! Ελπίζω τουλάχιστον να το απόλαυσε.
Au revoir Παλαιολόγοι!