Φισκάρδο - το όνειρο που έγινε εφιάλτης

Βρεθήκαμε στο Φισκάρδο για πρώτη φορά πριν από 10 χρόνια, στη διάρκεια μιας ημερήσιας απόδρασης (με όλη τη σημασία της λέξης) από τη Λευκάδα.

Ταλαιπωρημένοι τότε από την παραμονή μας στη Λευκάδα και απογοητευμένοι, βρήκαμε στο Φισκάρδο μια ανάσα δροσιάς, καλού γούστου, πολιτισμού και άνεσης.

Για μπάνιο είχαμε επιλέξει τη γειτονική Έμπλυση, η οποία είχε τότε ελάχιστο κόσμο και ήταν πεντακάθαρη, θυμίζοντας παράδεισο.

Έχοντας λοιπόν τις καλύτερες αναμνήσεις, στη διάρκεια των φετινών μας διακοπών στην Κεφαλονιά θελήσαμε να επισκεφθούμε ξανά το αγαπημένο Φισκάρδο.

Η κατάσταση εξελίχθηκε σαν αυτό που λένε: Πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να συμβεί στ’ αλήθεια.

Όποιος το έχει επισκεφθεί ξέρει ότι ουσιαστικά πρόκειται για ένα μικρό γραφικό λιμανάκι. Ε λοιπόν, αυτό το λιμανάκι ήταν ασφυκτικά γεμάτο… από κότερα, ανθρώπους, τραπεζοκαθίσματα, μαγαζιά με σουβενίρ κ.λπ.

Το να καθίσεις να πιεις έναν καφέ ή να φας (!!!!) προϋποθέτει σε κάποια σημεία ότι οι περαστικοί θα περνούν σχεδόν κυριολεκτικά πάνω από το ποτήρι ή το πιάτο σου.

Έλεος ρε παιδιά! Λίγο μέτρο, λίγη λογική!

Καταλαβαίνω ότι περιμένετε να βγάλετε σε τρεις μήνες όσα χρήματα άλλος βγάζει σε έναν χρόνο (ή και πολύ περισσότερα). Αλλά σκεφθείτε λίγο και τι προσφέρετε στον επισκέπτη για να ξαναέρθει.

Τα φημισμένα εστιατόρια ίσως να είχαν κάποιο ενδιαφέρον παλιά, που ο κόσμος ήταν λιγότερος και η κατάσταση πιο άνετη. Σήμερα, το να καθίσεις να φας με τον κόσμο να περιφέρεται πάνω από το κεφάλι σου, απλώς για να πεις ότι έφαγες στον Τάδε Ταδόπουλο στο Φισκάρδο είναι τουλάχιστον ηλίθιο!

Κάτι ανάλογο δυστυχώς αντικρίσαμε και στην Έμπλυση.

Είναι κρίμα που για μία ακόμα φορά, η αναγωγή ενός όμορφου τόπου σε μοδάτο προορισμό τον καταστρέφει…

Κεφαλονιά: ένας προορισμός που δεν θα σας απογοητεύσει

Η επιλογή του τόπου των φετινών διακοπών δεν ήταν εύκολη υπόθεση.
Ξεκινήσαμε την έρευνά μας από τα Σύβοτα (οι απόψεις των φίλων μοιρασμένες, οι παραλίες δεν μας έκαναν κλικ), περάσαμε στη Χαλκιδική (κάτι μας είπαν για μπουρίνια), μετά στη Μεσσηνία (όλα τα καλά ήταν κλεισμένα), λίγο από τη Σκόπελο (πολλά τα λεφτά, Άρη) και καταλήξαμε στην Κεφαλονιά.
Μαγευτικές παραλίες, καταπράσινο νησί, ονειρεμένο το Ιόνιο… αυτοί είναι μερικοί από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν την Κεφαλονιά.
Ισχύουν; Δεν ξέρω πραγματικά τι να πω. Δεν είναι εύκολο να χαρακτηρίσεις ένα νησί στο σύνολό του.
Μπορώ όμως να πω τι άρεσε σε εμάς και τι όχι! Και φυσικά αυτό σε σχέση με τα μέρη που επισκεφθήκαμε, τα οποία ήταν αρκετά αλλά όχι όλα (δεν πήγαμε καθόλου στην περιοχή γύρω από το Ληξούρι και στη Σκάλα).

ΥΠΕΡ

Μακρύς και Πλατύς Γιαλός
Το καταπληκτικό εστιατόριο «Ελαιώνας»
Μύρτος
Το όμορφο Αργοστόλι
Το ότι το ταξίδι Κυλλήνη-Πόρος διαρκεί μόνο 1,5 ώρα

ΚΑΤΑ

Οι υπόλοιπες παραλίες
Το άθλιο οδικό δίκτυο
Τα ψιλογυμνά βουνά
Το ότι ο δρόμος Πόρος-Αργοστόλι είναι ψιλοφρίκη


Συνοψίζοντας, θα πω ότι η Κεφαλονιά είναι ένα νησί που σίγουρα θα επισκεφθούμε ξανά, απλώς την επόμενη φορά θα περιοριστούμε στην περιοχή γύρω από τη Λάσση (για διαμονή και μπάνιο) και δεν θα φάμε απίστευτες ώρες ψάχνοντας…

Άγιοι Απόστολοι Εύβοιας: ένας εναλλακτικός προορισμός

Πρώτη φορά που ακούσαμε γι’ αυτό το μέρος ήταν πριν από λίγες μέρες. Το είχε επισκεφθεί αγαπημένο μας πρόσωπο για διακοπές, το οποίο μας το ζωγράφισε με τα καλύτερα χρώματα: ηρεμία, καθαρή θάλασσα, φρέσκο ψάρι… Κυριολεκτικά μας άνοιξε την όρεξη…Ήδη αναζητούσαμε έναν κοντινό στην Αθήνα προορισμό για το τελευταίο τριήμερο των διακοπών μας. Ο κύβος ερίφθη λοιπόν. Ο προορισμός φάνταζε πλέον μονόδρομος… Άγιοι Απόστολοι στην Εύβοια. Και η αναζήτηση πληροφοριών ξεκίνησε. Τα πρώτα αποτελέσματα από το google ευοίωνα. Ο προορισμός φαινόταν όλο και πιο επιθυμητός. Πλην όμως, φαίνεται ότι μαζί με εμάς την ίδια ιδέα είχαν και αρκετοί άλλοι άνθρωποι. Η αναζήτηση δωματίου εξελίχθηκε σε Γολγοθά. «Δεν υπάρχει τίποτα για Παρασκευο-Σαββατο-Κύριακο. Αν θέλετε από Δευτέρα…» ήταν η κοινή απάντηση. Ούτε συνεννοημένοι να ήταν. Το σύμπαν φαινόταν να συνωμοτεί εναντίον μας. Η καθαρή θάλασσα και τα φρέσκα ψάρια μας κουνούσαν το μαντίλι. Το άσπρο, φυσικά.



Η αντίδρασή μας ήταν η αναμενόμενη: πεισμώσαμε. Και εξετάσαμε εναλλακτικές λύσεις. Πρώτη στη λίστα, η διαμονή μας σε έναν κοντινό προορισμό που θα μας επέτρεπε να περνάμε όλη τη μέρα στους Αγίους Αποστόλους και να φεύγουμε μόνο για έναν ύπνο. Καταλήξαμε στην Αμάρυνθο και η κράτηση έγινε. Γιούπι… Ο δρόμος ήταν ανοιχτός και τα σκυλιά δεμένα. Αθήνα – Ωρωπός – Ερέτρια και η διαδρομή συνεχίζεται… Δεν σας λέω πώς… Ψάξτε και κάτι από μόνοι σας… Όλα έτοιμα τα θέλετε πια. Και κάποια στιγμή, σχεδόν δύο ώρες μετά την αναχώρησή μας από το κλεινόν άστυ, ΦΤΑΣΑΜΕ!!!!


Η πρώτη εντύπωση ήταν τουλάχιστον σοκαριστική. Αυτό είναι; Είμαστε στο σωστό μέρος; Αφού περάσαμε λίγα λεπτά να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον αλλά και γύρω μας με απορία, τελικά ξεσπάσαμε σε ένα νευρικό γέλιο. Ήμασταν πράγματι στο σωστό μέρος και αυτό ήταν ένα μικρό χωριό, με μια μικρή παραλία, έναν στενό δρόμο από άμμο πάνω στην παραλία και ελάχιστες ξαπλώστρες/καρέκλες σε απόσταση ασφυξίας από τη θάλασσα και τα ελάχιστα μαγαζιά. Σοκ και δέος! Και τώρα;

Νικημένοι και αποκαμωμένοι, αποφασίσαμε να κάτσουμε για έναν καφέ δίπλα στη θάλασσα, φυσικά μουρμουρίζοντας και τηλεφωνώντας στο αγαπημένο πρόσωπο που είχε επισκεφθεί την περιοχή για να μεταφέρουμε τις άσχημες πρώτες εντυπώσεις μας. Για άλλη μια φορά, ήμασταν πεπεισμένοι ότι η ομορφιά είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό.

Γουλιά τη γουλιά, τσιγάρο το τσιγάρο, άρχισε να συμβαίνει κάτι περίεργο… Ο τόπος λες κι άρχισε να ομορφαίνει, η θάλασσα άρχισε να μας καλεί γλυκά γλυκά. Ούτε που κατάλαβα τι έγινε μετά. Το μόνο που θυμάμαι είναι να πλατσουρίζω στα νερά και να σκέφτομαι: ΤΙ ΩΡΑΙΑ! ΤΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΧΑΛΑΡΩΣΗ…

Κάπως έτσι περίεργα, ξαφνικά και ακατανόητα, το μέρος μας κέρδισε. Περάσαμε ένα γλυκύτατο διήμερο και ανυπομονούμε για την επόμενη φορά που θα το επισκεφθούμε.*

*Φυσικά δεν πήγαμε ποτέ στο ξενοδοχείο στην Αμάρυνθο. Το να διασχίζουμε πέρα δώθε τους άθλιους δρόμους της Εύβοιας (ντροπή να υπάρχει τέτοιος δρόμος σε ένα τόσο μεγάλο νησί) δεν μας φαινόταν και ό,τι καλύτερο. Για καλή μας τύχη βρήκαμε ένα δωμάτιο στους Αγίους Αποστόλους, για κακή μας τύχη ήταν ελεύθερο μόνο για ένα βράδυ. Δεν πειράζει όμως… την επόμενη φορά θα είμαστε πιο οργανωμένοι.

Μια μικρή γεύση από Κεφαλονιά

Μια μικρή γεύση από τον Μακρύ Γιαλό της Κεφαλονιάς...