Η Μικρή Κουζίνα τώρα και σε βιβλίο

Πάντα πίστευα ότι το αληθινό ταλέντο και το μεράκι ποτέ δεν πάνε χαμένα. Αν είσαι καλός σε κάτι, αργά ή γρήγορα κάποιος θα το διακρίνει, κάποιος θα σε βοηθήσει να το βγάλεις στην επιφάνεια, να το διαδώσεις στον κόσμο. Χαίρομαι πραγματικά που αυτό ισχύει και στον ιντερνετοχώρο.
Και επειδή, σαν καλοπροαίρετοι άνθρωποι του σήμερα, θα ζητήσετε σίγουρα απόδειξη για τα λεγόμενά μου... Ιδού!!!


Το βιβλίο της Μικρής Κουζίνας είναι γεγονός. Καλές πωλήσεις της εύχομαι!!

Πάσχα στην εξοχή

Πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να κάνουν Πάσχα μακριά από τα αστικά κέντρα.
Εκ πρώτης όψεως, το σενάριο φαντάζει δελεαστικό.
Πάσχα στην εξοχή / ύπαιθρο / επαρχία. Χαλάρωση... χαλάρωση... χαλάρωση. Ξεχνάς τις υποχρεώσεις, λύνεις τη γραβάτα, το μακιγιάζ φαντάζει περιττό. Το αρνάκι γυρίζει στη σούβλα. Τα παιδιά τιτιβίζουν χαρούμενα. Όλοι φιλιούνται και αγκαλιάζονται ευτυχισμένοι και αγαπημένοι.
Μμμμ. Μπορεί ναι... μπορεί και όχι...
Να δούμε λίγο κάποιες από τις κρυφές / σκοτεινές / παράδοξες πτυχές που μπορεί να κρύβει αυτό το σενάριο;

Πάσχα μακριά από την πόλη.
Ναι. Αλλά πάλι Πάσχα πάνω στο τσιμέντο είναι. Σουβλίζεις τον έρμο τον οβελία στην αυλή, που τις περισσότερες φορές είναι και τσιμενταρισμένη. Άντε στο τσακίρι κέφι να έχεις και κανά δέντρο εκεί κοντά, να βλέπεις λίγο πράσινο.
Πάσχα χαλάρωσης.
Ποιος τολμάει να πάει κάπου για Πάσχα και να κυκλοφορήσει ατημέλητος; Ποιος; Ε, ποιος; (Ο γνωστός άγνωστος σεφ να μην απαντήσει, εξαιρείται όπως πάντα). Πώς να τολμήσεις να πας στην εκκλησία αν δεν έχεις περάσει πρώτα από την κομμώτρια/μανικιουρίστ/μακιγιέζ κ.λπ.;
Τι θα πει ο κόσμος; (Ότι μας τα πήρε όλα το κράτος και δεν έμεινε φράγκο, θα έπρεπε κανονικά να πει ο κόσμος, αλλά δεν είναι πάντα τόσο καλοπροαίρετος!)
Αυτό με το Πάσχα που πρέπει να βάζουμε τα καλά μας για να μας δει ο κόσμος το έχω απωθημένο από παιδί. Να σου ψωνίζουνε το λουστρίνι το παπουτσάκι, να σε έχει σακατέψει στο κότσι, κι εσύ εκεί, να πρέπει να το φοράς και ταυτόχρονα να χαμογελάς σε όλους σαν ηλίθιο.
Τι τραβάνε κι αυτά τα έρμα τα παιδιά!

Προσπαθώ τώρα να θυμηθώ πώς ξεκίνησε αυτό το παραλήρημα.
Μπίνγκο! Από την υπέροχη φωτογραφία με πασχαλινή διακόσμηση που βρήκα εδώ!
Τη ζήλεψα αυτή την ατμόσφαιρα που βγάζει. Να είσαι μέσα στο πράσινο, μέσα στα χρώματα, κάτω από τον ουρανό τον γαλανό και να τρως τον άτυχο τον οβελία. Μη σας πω ότι δεν θα ένιωθα καθόλου τύψεις για το ζωντανό.
Ας το έτρωγα εγώ σ' αυτό το λιβάδι... και τι στον κόσμο!

Έρχεται και Πάσχα, μην ξεχνιόμαστε

Μια και σε τρεις εβδομάδες, στο περίπου, έχουμε Πάσχα, και έχω αρχίσει την λαμπρο-ιντερνετική αναζήτηση, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας και τις πρώτες ωραίες ιδέες για διακόσμηση που βρήκα.
Περισσότερες πληροφορίες για τη φωτογραφία, εδώ.

Στ' Ανάπλι

Τελικά τα καταφέραμε... παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που κατέβαλαν για να μας αποτρέψουν σύσσωμη η κυβέρνηση και ο γκεστ σταρ Όλι Ρεν, παρά την επικείμενη επίσκεψη στην Αγγέλα τη Μέρκελ (τι Φράου!).
Η διήμερη απόδραση έγινε πραγματικότητα.
Επιλογή μας το Ναύπλιο, και απαραίτητα εφόδια η καλή παρέα και η καλή διάθεση.


Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να βρω κατάλυμα. Όχι γιατί ήταν όλα κλεισμένα, αλλά επειδή τα περισσότερα ήταν δυσανάλογα ακριβά για την εποχή... Κοίταζα και τα σχόλια των επισκεπτών στο booking.com και όπου φύγει φύγει... Ανύπαρκτη ηχομόνωση, υποτυπώδες πρωινό, χαλασμένα υδραυλικά, άβολα στρώματα, γάτες να περιφέρονται. Από όλα είχε ο μπαξές.
Δεν μπόρεσα όμως παρά να θαυμάσω το κουράγιο μας κατά το παρελθόν, τότε που κλείναμε δωμάτιο σε ξενοδοχείο χωρίς να το έχουμε δει, από το τηλέφωνο, και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε ότι θα έχει τέσσερις τοίχους και ένα ταβάνι. Όταν βρίσκαμε δε και μπάνιο στο δωμάτιο, δεν μπορώ να σας περιγράψω τη χαρά μας (σ' εσάς τους νεότερους αναφέρομαι). Πάρτι κανονικό.

Ωστόσο ο επιμένων νικά! Και βρέθηκε ο χώρος που θα μας φιλοξενούσε αξιοπρεπώς.

Το Ναύπλιο είναι όμορφο όποια εποχή και να το επισκεφθείς. Αυτή τη φορά όμως, οι επισκέπτες του ήταν αισθητά λιγότεροι από ό,τι τις προηγούμενες φορές που είχα πάει. Πού η κοσμοπλημμύρα στα στενά του; Gone with the wind.

Όχι ότι μας πείραξε ιδιαίτερα. Μάλλον τους ντόπιους επαγγελματίες του τουρισμού θα έπρεπε να πειράξει. Και όχι μόνο στο Ναύπλιο, αλλά και σε άλλες περιοχές. Οι τιμές που χρεώνουν είναι αδικαιολόγητα υψηλές σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Ένα απλό σαββατοκύριακο στο εσωτερικό έχει φτάσει να στοιχίζει ελάχιστα λιγότερο από ένα διήμερο στο εξωτερικό.

Μάλλον φτάνει η στιγμή που πρέπει να "αξιοποιήσουμε" τους φίλους μας που έχουν εξοχικό, κάπου. Όπου και αν είναι αυτό. Γιατί στο κάτω κάτω δεν έχει και τόση σημασία ο προορισμός, όσο το να περάσεις καλά. Και σε αυτό βασικό ρόλο παίζει η παρέα (καλά, μη βαράτε, και μια ωραία θέα δεν βλάπτει).

Για ψαχτείτε λοιπόν... και καλή διασκέδαση!

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι!

Άλλος φτάνει στο Ντουμπάι, άλλος ως την Αμοργό
ο καθένας κάπου πάει, μα όλοι θα ’ρθουν πάλι εδώ

Πάντα μέσ’ στην ίδια πόλη, πάντα μέσ’ στο ίδιο γκρι
μα απ’ το γκρίζο μέσα σκάει μια υπόγεια γιορτή

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ’ αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή

Ο ένας πάει πρώτη θέση, ο άλλος στη τουριστική
όμως και οι δυο γυρνάνε μέσ’ στην ίδια φυλακή

Έτσι είναι αυτός ο κόσμος, μα αν εσύ τον δεις αλλιώς
ανατρέπεται και πέφτει, σπάει ο κόσμος ο παλιός

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε το μπαλκόνι σου νησί
ό,τι θέλει ο άνθρωπος καρδιά μου το μπορεί

Κάνε το χειμώνα καλοκαίρι
κάνε τη Δευτέρα Κυριακή
όλα τ’ αδιέξοδα σε βγάζουν στη ζωή

http://www.youtube.com/watch?v=KeKTyO3hmhA


Στίχοι: N. Μωραΐτης / Μουσική: Γ. Κωνσταντινίδης / Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Από τον Όλι Ρεν... στη Μονεμβασιά

'Ενα χαζό χαμόγελο είχαμε όλοι κολλημένο στη φάτσα μας σήμερα στο γραφείο... του στυλ "ήρθε η άνοιξη, ποιος μας πιάνει τώρα"!
Με αυτό το χαμόγελο γύρισα στο σπίτι, και άρχισα να καταστρώνω σχέδια πολύπλοκα και εκλεπτυσμένα, τέτοια που θα τα ζήλευε και ο Μακιαβέλι και ο Ηγεμόνας του...
Απώτερος στόχος;
Να πείσω το έτερόν μου ήμισυ να φύγουμε κανά διημεράκι, να αλλάξουμε κάπως τον αγέρα μας, να κουνηθούμε λίγο, να φύγει κανένας ιστός από πάνω μας, να αλλάξει λίγο το τσι βρε παιδί μου, η ζωτική ενέργεια...
Εν μέσω καταστρώσεως των σχεδίων χτύπησε το τηλέφωνο. Όλο τσαχπινιά άρχισα να αφήνω υπονοούμενα... Τα υπονοούμενα έγιναν απολύτως κατανοητά και η απάντηση δεν άργησε να έλθει, αμείλικτη, κοφτή, σαν από τα χείλη της Βίρνας Δράκου, της αδέκαστης ηρωίδας του Φώσκολου.
- Τι είναι αυτά που λες; Είναι στην Αθήνα ο Όλι Ρεν.
- Όλοι ποιοι;
Τι το 'θελα και ρώταγα; Αφού δεν τον ξέρεις κυρά μου, τι θες και ρωτάς;

Μετά από κάποια μισόλογα, κατάλαβα ότι πάτησε τα πάτρια εδάφη κάποιος κακός άνθρωπος, που δεν τον ξέρω, δεν με ξέρει, δεν θέλω να τον μάθω και προφανώς κι αυτός δεν έχει καμία τέτοια διάθεση, αλλά που για κάποιον μυστήριο λόγο δεν με αφήνει να κάνω το ταξιδάκι που τόσο θέλω. Περίεργο δεν είναι;

Αλλά επειδή η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και πες πες το κοπέλι κάνει την κοπελιά και θέλει, και τρώγοντας έρχεται η όρεξη... να κι εγώ!

Η φωτογραφία είναι από το site του Malvasia Hotel στη Μονεμβασιά και τα λέει όλα!!!

Υ.Γ. Καλό μήνα σας είπα; Δεν σας είπα! Καλό μήνα λοιπόν!