Η είδηση με ξάφνιασε ευχάριστα. Μου θύμισε ότι διανύουμε το καλοκαίρι, το ελληνικό καλοκαίρι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Παραλίες που μας καλούν σαν Σειρήνες, καράβια που μας ταξιδεύουν σε ονειρεμένα νησιά, αλλά και αρχαία θέατρα που βγαίνουν από τη λήθη και γεμίζουν πάλι κόσμο, προσφέροντας πραγματικά μαγευτικές βραδιές. Αν μάλιστα έχει και πανσέληνο…
Καραμπέτη λοιπόν. Στο ρόλο της Ιοκάστης, αυτή τη φορά. Με Οιδίποδα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.
Και το ταξίδι στο χρόνο αρχίζει…
Καλοκαίρι του 1997. Επίδαυρος. Η Καραμπέτη γίνεται Μήδεια και μας παρασύρει στο δικό της σύμπαν.Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που πήγα στην Επίδαυρο. Μετανιώνω που άργησα τόσο. Μετανιώνω που δεν το ξανάκανα.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή τη μαγεία. Τίποτα από όσα είχα ακούσει δεν με είχε προετοιμάσει γι’ αυτή την εμπειρία. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά κάθεσαι εκεί που πριν από χιλιάδες χρόνια κάθονταν κάποιοι άλλοι, παρακολουθώντας το ίδιο έργο και ενδεχομένως νιώθοντας τα ίδια πράγματα. Γελάς με τα ίδια αστεία, συμπάσχεις με τα ίδια δράματα, μισείς και οικτίρεις τους ίδιους ήρωες… Κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας, που λέγεται Έλληνες και ελληνικός πολιτισμός. Εντάξει, μικρός, ίσως και ασήμαντος κρίκος, αλλά πάντως κρίκος. Που ειδικά σήμερα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον σπάσουμε.
Το σοβάρεψα πάλι;
Καραμπέτη λοιπόν. Με ένα συγκλονιστικό κόκκινο φόρεμα, να κυριαρχεί στο χώρο. Και στη μνήμη μου.
Ραντεβού στην Επίδαυρο, στις 9 και 10 Ιουλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου