Η Ιθάκη και ο κατηραμένος όφις…

Το Βαθύ

Είναι γεγονός. Και υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό από τα πολύ παλιά χρόνια. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάτσει στην ησυχία του. Βάλτον στο ωραιότερο μέρος του κόσμου και πάλι κάτι θα σκεφτεί, κάποια βλακεία θα κάνει και θα τα κάνει όλα μπάχαλο. Θυμηθείτε τον Αδάμ και την Εύα. Στον παράδεισο βρίσκονταν, όλα στο πιάτο τα είχαν, καμία έννοια στο κεφάλι τους και πάλι αυτό δεν τους έφτανε… Και βρήκε ευκαιρία ο εξαποδώ και τσουπ… τρύπωσε. Με τα γνωστά επακόλουθα.
Έτσι κι εμείς…
Αραχτοί σε μία από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, με τον ήλιο να μαυρίζει τα κορμιά μας, τα κυματάκια να ηχούν αρμονικά στα αυτιά μας, σε φάση απόλυτης χαλάρωσης και ξαφνικά…
- Δεν πεταγόμαστε μια βόλτα μέχρι την Ιθάκη; Δίπλα είναι!
Ούτε που θυμάμαι ποιος το πρότεινε! Μπορεί και να μη με συμφέρει. Δεν ξέρω. Η ουσία είναι ότι το αποφασίσαμε. Στο κάτω κάτω η Ιθάκη είναι η ΙΘΑΚΗ. Η πατρίδα του Οδυσσέα. Η έμπνευση του Καβάφη. Είναι δυνατόν να αρνηθείς να τη δεις;
Το μεθεπόμενο πρωινό από τη Σάμη παίρνουμε το καράβι για την απέναντι όχθη.
Του Οδυσσέα του πήρε δέκα χρόνια. Εμείς μισή ώρα αργότερα αποβιβαζόμαστε στον Πισαετό (ένα μικρό λιμανάκι χωρίς ίχνη ζωής) και ξεκινάμε την εξερεύνηση.
Πρώτος σταθμός η πρωτεύουσα, το Βαθύ. Ένα συμπαθητικό λιμανάκι με πολλά σκάφη. Φαίνεται απάνεμο. Αυτό είναι όλο. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να μας κρατήσει περισσότερη ώρα.
Συνεχίζουμε.
Έχουμε ακούσει για το Φιλιατρό, που υποτίθεται ότι είναι η πιο κοσμική παραλία του νησιού. Ας κάνουμε λοιπόν μια βουτιά να δροσιστούμε (ο ήλιος καίει) και βλέπουμε. Μετά από πολλή προσπάθεια και με τη βοήθεια ενός ευγενικού ανθρώπου, γιατί πινακίδες δεν υπάρχουν, βρίσκουμε το δρόμο για το Φιλιατρό. Φτάνουμε περνώντας από το Σαρακήνικο που υποτίθεται ότι είναι ένας γραφικός κόλπος. Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Η κοσμική παραλία της Ιθάκης είναι ένας μικρός κόλπος, με πολλά δέντρα που φτάνουν σχεδόν ως τη θάλασσα και χοντρά βότσαλα και κοτρόνες.
Έχουν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια. Περιμέναμε ένα γραφικό νησί, κατάλληλο για χαλαρές διακοπές κοντά στη φύση. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα νησί σκέτο βουνό, που κατεβαίνει σχεδόν κατακόρυφα στη θάλασσα, χωρίς παραλίες, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα. Εδώ αγωνιζόταν ο Οδυσσέας να γυρίσει;
Επειδή όμως είμαστε αισιόδοξοι και πεισματάρηδες συνεχίζουμε. Θα πάμε προς τα βόρεια! Έχουμε ακούσει και για το γραφικό Κιόνι και τις Φρίκες.
Και πήγαμε! Και στο Σταυρό, και στις Φρίκες και στο Κιόνι. Παντού τα ίδια. Κακοτράχαλοι δρόμοι, μικροί κόλποι με τεράστιες κοτρόνες, οι περισσότεροι με πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα. Και απίστευτη ζέστη. Έβραζαν οι βράχοι. Μείναμε με την ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Και τελικά το καλύτερο ήταν μόνο η θέα προς την Κεφαλονιά.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε δύο πράγματα:
1) Το επίθετο «γραφικός» όταν χρησιμοποιείται για ένα μέρος θέλει προσοχή. Συνήθως κάτι κρύβει. Κάτι άλλο υπονοεί.
2) Ο Οδυσσέας δεν προσπαθούσε δέκα χρόνια να γυρίσει στην Ιθάκη. Να την αποφύγει ήθελε. Και τελικά τον βρήκαν οι Φαίακες και τον γύρισαν πίσω με το ζόρι.
Κακόμοιρε, Οδυσσέα. Σε συμπονούμε.

Φιλιατρό

Κιόνι

Η Κεφαλονιά όπως φαίνεται από την Ιθάκη

Ληξούρι και τοπικά εδέσματα

Εστιατόριο στο Ληξούρι σε προκαλεί να δοκιμάσεις τα πιάτα του!

Κεφαλονιά χωρίς λόγια...

Φωτογραφία στα στενά του Αργοστολίου!

Απογευματάκι στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας

Σάββατο απόγευμα στην Καλαμάτα. Και τώρα τι κάνουμε;
Η ιδέα της σιέστας φαινόταν ελκυστική, ωστόσο επικράτησε σε όλους μας το ένστικτο του περιηγητή!
Ας κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Και μετά μας ήρθε: Γιατί να μην πάμε στο αρχαιολογικό μουσείο; Ήξερα ότι είχε ανοίξει λιγότερο από ένα χρόνο πριν, επομένως φανταζόμουν ότι άξιζε να το δούμε.
Εφοδιασμένοι με το απαραίτητο GPS, ξεκινάμε. Αφού φτάνουμε στο κέντρο, αφήνουμε το αυτοκίνητο έξω από μια μεγάλη εκκλησία (δεν θυμάμαι το όνομά της) και αρχίζουμε την πεζοπορία. Πάντα με το GPS, ωστόσο αυτή τη φορά στη ρύθμιση για τους πεζούς.

Χρυσός σφραγιστικός δακτύλιος, Άνθεια (θολωτός τάφος), 16ος-15ος αι. π.Χ.

Για μία ακόμη φορά τα μηχανήματα αποδείχτηκαν εξυπνότερα από τους ανθρώπους, οι οποίοι άνθρωποι (δηλαδή εμείς) αλλού έλεγε το μηχάνημα να στρίψουμε, αλλού στρίβαμε. Και αφού το κυκλώσαμε για τα καλά το μουσείο, χωρίς ωστόσο να το βρίσκουμε, και αφού ρωτήσαμε όσους τολμηρούς (ένεκα της ώρας και της ζέστης) περαστικούς βρήκαμε, τελικά το εντοπίσαμε. Και για καλή μας τύχη, ήταν ανοιχτό!
Μην το θεωρείτε αυτονόητο αυτό. Το να αποφασίσεις να επισκεφθείς έναν αρχαιολογικό χώρο ή ένα μουσείο στις μέρες μας και να το βρεις όντως ανοιχτό, είναι μάλλον η εξαίρεση του κανόνα.
Το μουσείο μας αποζημίωσε για τους κύκλους με το παραπάνω. Ωραία στημένο, ατμοσφαιρικό, με εντυπωσιακά ευρήματα από όλη τη Μεσσηνία κερδίζει τις εντυπώσεις. Θα θέλαμε αρκετά πιο πλούσιο το πωλητήριο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν το τιμήσαμε!


Η Σκεπτόμενη Αθηνά

Στο πωλητήριο λοιπόν, και ενώ προσπαθούμε να διαλέξουμε τι θα πάρουμε (για να στηρίξουμε και το ταλαίπωρο το κράτος!), το καμάρι μου εντοπίζει ένα αντίγραφο της Σκεπτόμενης Αθηνάς, την οποία είχε δει στο Μουσείο Ακρόπολης.
- Μαμά, η Σκεπτόμενη Αθηνά, φωνάζει. Οι κοπέλες στο πωλητήριο τον κοιτάζουν εντυπωσιασμένες και εγώ νιώθω φυσικά περήφανη για την κουλτούρα του! Μαμά κουκουβάγια!
Και το καμάρι μου συνεχίζει ακάθεκτο:
- Τι να σκέφτεται άραγε;
Εκεί μας τελείωσε! Έβαλαν όλοι τα γέλια, μαζί φυσικά και η μαμά κουκουβάγια.

Τι να σκέφτεται άραγε;

Info
Το Μουσείο βρίσκεται στη καρδιά του ιστορικού κέντρου της Καλαμάτας, εκεί όπου παλιά βρισκόταν η Δημοτική Αγορά της πόλης.
Διεύθυνση: Μπενάκη & Αγίου Ιωάννου.

Μαθήματα γεύσης στο Πήδημα Μεσσηνίας

Στα τέλη του Ιουνίου, ένα Σαββατοκύριακο, βρεθήκαμε στην Καλαμάτα, φιλοξενούμενοι στο πανέμορφο σπίτι κάποιων αγαπημένων μας προσώπων.
Οι εξορμήσεις στις κοντινές περιοχές περιλάμβαναν φυσικά και γεύμα στο Πήδημα. Όσοι έχουν βρεθεί στην περιοχή αποκλείεται να μην το ξέρουν.
Το Πήδημα είναι ένα χωριό του Δήμου Αρφαρών και βρίσκεται λίγο πριν την Καλαμάτα, στο δρόμο Τρίπολης-Καλαμάτας. Εκεί υπάρχει ένα σημείο όπου αναβλύζουν πλούσιες πηγές, οι οποίες τροφοδοτούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Μεσσηνίας. Ακριβώς σε αυτό το σημείο, μέσα στην πλούσια βλάστηση και τα νερά, βρίσκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ταβέρνα που φημίζεται για δύο πράγματα: το κοτόπουλο και τη μακαρονάδα της.

Τα δύο φαγητά φαντάζουν εξαιρετικά απλά. Δεν ξέρω όμως πώς ακριβώς τα φτιάχνουν και είναι τόσο μα τόσο νόστιμα. Οι φήμες που κυκλοφορούν θέλουν τη συνταγή να παραμένει η ίδια εδώ και πάνω από 100 χρόνια. Τα πράγματα εκεί είναι μάλλον απλά. Πηγαίνεις, παίρνεις χαρτάκι (όπως στην ουρά στην τράπεζα) και περιμένεις να έρθει η σειρά σου για να αυτοσερβιριστείς. Μην περιμένετε στημένες καταστάσεις και δήθεν πολυτέλειες. Η πολυτέλεια εδώ κρύβεται στην απλότητα και τη νοστιμιά των γευμάτων.