Δεν το θέλω το ράντζο σου!

Τον τελευταίο χρόνο με έχει απασχολήσει αρκετά, όπως και αρκετούς από τους γνωστούς μου, το θέμα των υπηρεσιών που προσφέρουμε ως χώρα-τουριστικός προορισμός στους επισκέπτες μας.

Είναι σαφές ότι τα πράγματα έχουν ζορίσει αρκετά και οι τουρίστες-επισκέπτες έχουν γίνει πιο απαιτητικοί. Θέλουν κάτι περισσότερο από απλώς λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου...

Δεν τους αδικώ. Ίσα ίσα που τελευταία τους κατανοώ απολύτως και αρχίζω να πιστεύω ότι και εμείς οι ντόπιοι-ιθαγενείς ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο επιλεκτικοί και εκλεκτικοί.

Γιατί με έπιασε τώρα όλο αυτό το παραλήρημα;

Δεν χρειάστηκε πολύ! Λίγα τηλεφωνήματα μόνο.

Τι ζητούσα η δόλια;

Ένα τρίκλινο δωμάτιο.

Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε. Και τόσο δύσκολο είναι να το βρεις;

Ε, λοιπόν ναι! Είναι πολύ δύσκολο. Γιατί εκεί που εγώ ζητάω "τρίκλινο", ο άλλος, για κάποιον παράξενο λόγο που εγώ αγνοώ, φαίνεται πως καταλαβαίνει "δίκλινο + ράντζο". Και εκεί κάπου χάνεται η μπάλα της συνεννόησης.

Όταν προσπαθώ να επιμείνω, "όχι, δεν θέλω ράντζο, θέλω τρίκλινο κανονικό" η απάντηση έρχεται με τη μορφή της πολύ ψαγμένης ερώτησης: "Πόσων χρονών είναι το παιδάκι; Όλα σε ράντζο βολεύονται!"

Ε, όχι! Όχι, όχι. Δεν θέλω να βολέψω κανέναν σε ράντζο. Όταν πληρώνω τρίκλινο θέλω να έχω τρίκλινο. Όχι δυομισάκλινο. Όχι δίκλινο+ράντζο. Θέλω αυτό που λέει το όνομά του. Τρεις κλίνες. Κανονικές.

Είναι όντως τόσο δύσκολο πια το αυτονόητο;