Να τελειώσεις το σχολείο... να γίνεις νταλικιέρης

Κάποιο τριήμερο (από αυτά που κανονικά πρέπει να κάθεσαι σπίτι σου για να έχεις την ησυχία σου... αλλά πού αλλού θα τις βρεις τρεις μέρες μαζεμένες;) βρεθήκαμε στην Ήπειρο.

Τριγυρνώντας στα διάφορα χωριά, καταλήξαμε στο Πάπιγκο (το μεγάλο!, όχι το μικρό). Αφού εντοπίσαμε ένα συμπαθητικό καφέ, απλωθήκαμε, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε να απολαύσουμε την ηρεμία της εξοχής και τη θέα. Μια υπέροχη γατούλα που μας πλησίασε και άρχισε να πηδάει πάνω μας, έκανε κι αυτή ό,τι μπορούσε για να περάσουμε ωραία.

Πάνω που είχαμε αρχίσει να λέμε τι ωραία που είναι να ζεις και να δουλεύεις σε ένα τέτοιο μέρος (το καφέ), πόσο ήρεμοι και ευτυχισμένοι πρέπει να είναι αυτοί οι άνθρωποι, σε αντίθεση με εμάς, τους σκλάβους της Αθήνας... πάνω που είχαμε αρχίσει να τους ζηλεύουμε...

...Είδαμε να καταφτάνουν πούλμαν... με ταξιδιώτες (ΚΑΠΗ). Οι οποίοι αφού κατέβηκαν με ορμή από τα λεωφορεία, αποφασισμένοι να τριγυρίσουν στο χωριό και να δουν όποιο αξιοθέατο υπήρχε, ξαφνικά μετά από δέκα λεπτά επέστρεψαν και κατευθύνθηκαν προς το καφέ. Όλοι μαζί, σχεδόν ταυτόχρονα.

Η χαρά του καφετζή.

Άρχισαν να φωνάζουν για να δώσουν παραγγελία, να απαιτούν όλοι να έρθει η δική τους πρώτη (κλασική περίπτωση! στην Ελλάδα βρισκόμαστε, όχι στη Σουηδία!) και γενικά να δημιουργούν το απόλυτο χάος!

Πάει η χαλάρωση, πάει η ηρεμία, πάει και η γάτα, που όπου φύγει φύγει!

Κάποια στιγμή ο σερβιτόρος έρχεται στο τραπέζι μας, αφήνει την παραγγελία μας, στρέφεται στον γιόκα μου (δέκα ετών παρά κάτι) και του λέει απηυδισμένος:

"Να τελειώσεις το σχολείο. Να τελειώσεις το σχολείο και να φύγεις. Νταλικιέρης να γίνεις. Να μη μείνεις στο χωριό".

Όταν απομακρύνθηκε, βάλαμε τα γέλια αλλά μετά του θυμώσαμε λίγο. Ζούσε αυτό που για εμάς φάνταζε ως η σούπερ χαλαρή ζωή και αυτός ήθελε να τα παρατήσει και να γίνει νταλικιέρης!!!

Κανείς ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος με αυτά που έχει.