Για την αγάπη της γεωμετρίας...

Διαβάστε γιατί χανόμαστε...

Το βιβλίο εξακολουθεί να είναι καλή και σχετικά προσιτή (από θέμα τιμής) διασκέδαση. Παντού διαβάζω για την κρίση που έχει χτυπήσει και τον χώρο του βιβλίου. Ωστόσο από το καλοκαίρι και μετά, έχω την αίσθηση ότι ο αριθμός των αναγνωστών στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχει αυξηθεί. Είναι πια πολύ συνηθισμένο να διαβάζει κάτι ο διπλανός σου, ή να σε ρωτούν γι' αυτό που διαβάζεις.

Τελευταίο απόκτημα του σπιτιού μας το βιβλίο της Σώτη Τριανταφύλλου, Για την αγάπη της γεωμετρίας (Εκδόσεις Πατάκη). Πρώτη μου απόπειρα στην Τριανταφύλλου και δεν μπορώ να πω ότι με απογοήτευσε. Ίσως μια ακόμα δοκιμή να με πείσει!

Για το βιβλίο

Η Σώτη Τριανταφύλλου επιστρέφει µε το «πικρότατο χρονικό της νιότης». Κεντρική ηρωίδα η Ανατολή Μπότσαρη η οποία µεγαλώνει όπως µπορεί σε µια µεσοαστική οικογένεια στο κέντρο της Αθήνας. Ενας εφηβικός έρωτας, µια εγκατάλειψη, µια ακόµη εγκατάλειψη, δυο αποτυχίες απανωτές, ύστερα αρρώστιες, αναρρώσεις: να γονατίζεις επτά φορές και να σηκώνεσαι οκτώ. Ακολουθεί µια αυτοκτονία, ο συνηθισµένος εφιάλτης του εγκλεισµού.

Μια καινούργια παράδοση...

Πριν από πέντε χρόνια περίπου, το εξάχρονο τότε καμάρι μου έδωσε το έναυσμα για να ξεκινήσει μια οικογενειακή παράδοση, που κάθε χρόνο μας γεμίζει με χαρούμενες προσδοκίες για τα Χριστούγεννα που θα έρθουν.

Ενώ ετοιμάζαμε το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, θέλοντας να συνεισφέρει κι αυτός στις προετοιμασίες, πήρε σοκολατάκια και άρχισε να βάζει από ένα σε κάθε πιάτο. Όταν τον ρωτήσαμε γιατί το έκανε, απάντησε: Για τους καλεσμένους!

Αυτή την ιδέα πήραμε και εξελίξαμε. Έτσι κάθε χρόνο, αρκετά πριν τα Χριστούγεννα, αρχίζει ο μαραθώνιος του "δώρου των καλεσμένων", τα βασικά στοιχεία του οποίου συνήθως είναι ένα γούρι και γλυκά... πολλά γλυκά.

Μια βουτιά στο Βοϊδομάτη

Μια γεύση από Βοϊδομάτη, ίσως τον καθαρότερο ποταμό της Ελλάδας.

Ναι, καλά καταλάβατε... Ο κύριος της φωτογραφίας μαζί με το παιδάκι του (γύρω στα 12) κολύμπησε στον ποταμό στα τέλη Μαρτίου.

Μπρρρρ. Πάντα άξιος!

Να τελειώσεις το σχολείο... να γίνεις νταλικιέρης

Κάποιο τριήμερο (από αυτά που κανονικά πρέπει να κάθεσαι σπίτι σου για να έχεις την ησυχία σου... αλλά πού αλλού θα τις βρεις τρεις μέρες μαζεμένες;) βρεθήκαμε στην Ήπειρο.

Τριγυρνώντας στα διάφορα χωριά, καταλήξαμε στο Πάπιγκο (το μεγάλο!, όχι το μικρό). Αφού εντοπίσαμε ένα συμπαθητικό καφέ, απλωθήκαμε, βολευτήκαμε και ετοιμαστήκαμε να απολαύσουμε την ηρεμία της εξοχής και τη θέα. Μια υπέροχη γατούλα που μας πλησίασε και άρχισε να πηδάει πάνω μας, έκανε κι αυτή ό,τι μπορούσε για να περάσουμε ωραία.

Πάνω που είχαμε αρχίσει να λέμε τι ωραία που είναι να ζεις και να δουλεύεις σε ένα τέτοιο μέρος (το καφέ), πόσο ήρεμοι και ευτυχισμένοι πρέπει να είναι αυτοί οι άνθρωποι, σε αντίθεση με εμάς, τους σκλάβους της Αθήνας... πάνω που είχαμε αρχίσει να τους ζηλεύουμε...

Όταν υπάρχει χιούμορ...

Πυροσβεστικός κρουνός (ελπίζω να το λένε έτσι) στο νησάκι των Ιωαννίνων...

Χρώμα και τσαχπινιά που ξαφνιάζουν ευχάριστα το μάτι.

Ένα μυστηριώδες πρόσωπο... ή αλλιώς πού είσαι Χαρδαβέλα τώρα που σε χρειάζομαι;

Κατευθυνόμενοι πριν λίγο καιρό για τα Γιάννενα, περάσαμε από την Καλαμπάκα. Σταματήσαμε να φωτογραφίσουμε την περιοχή και την προσοχή μας τράβηξε μια παραξενιά ενός βράχου.

Θορ

Μην τον χάσετε. Ο καταπληκτικός ήρωας της Marvel, λίγο ριγμένος στην Ελλάδα είναι αλήθεια, ήρθε για να μείνει.

Πολύ καλή η ταινία, δεν βαρεθήκαμε στιγμή (ούτε οι μαμάδες, ούτε τα παιδιά, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους όπως αντιλαμβάνεστε).

Ενδιαφέροντες χαρακτήρες, δράση και ένταση, και σχεδόν ούτε ίχνος αίματος.

Μετανιώνω που δεν την είδαμε τρισδιάστατη.

Και φυσικά, περιμένουμε τη συνέχεια. Η Νάταλι Πόρτμαν θα τον αναζητά μέχρι τέλους, όπως δείχνουν τα πράγματα. Ας ελπίσουμε ότι θα τον βρει.

Γεύση Πασχαλιάς

Τα χεράκια της Ε. έκαναν πάλι το θαύμα τους! Ένα καπέλο που αναδίδει το άρωμα της Πασχαλιάς και της άνοιξης. Πάντα τέτοια!

Υπάρχει Θεός;

Πώς αντιδρά ένα απλό παιδί της εποχής μας όταν του κόβεις κάτι που θέλει;

Ιδού!

Για να καταλήξει, πικραμένος, στο εξής συμπέρασμα:

Δεν το θέλω το ράντζο σου!

Τον τελευταίο χρόνο με έχει απασχολήσει αρκετά, όπως και αρκετούς από τους γνωστούς μου, το θέμα των υπηρεσιών που προσφέρουμε ως χώρα-τουριστικός προορισμός στους επισκέπτες μας.

Είναι σαφές ότι τα πράγματα έχουν ζορίσει αρκετά και οι τουρίστες-επισκέπτες έχουν γίνει πιο απαιτητικοί. Θέλουν κάτι περισσότερο από απλώς λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου...

Δεν τους αδικώ. Ίσα ίσα που τελευταία τους κατανοώ απολύτως και αρχίζω να πιστεύω ότι και εμείς οι ντόπιοι-ιθαγενείς ίσως πρέπει να γίνουμε λίγο πιο επιλεκτικοί και εκλεκτικοί.

Γιατί με έπιασε τώρα όλο αυτό το παραλήρημα;

Δεν χρειάστηκε πολύ! Λίγα τηλεφωνήματα μόνο.

Τι ζητούσα η δόλια;

Ένα τρίκλινο δωμάτιο.

Απόκριες σαν... Χριστούγεννα

Τα Χριστούγεννα περιμέναμε να τα δούμε!

Τις Απόκριες μας επισκέφθηκαν τελικά!

Άτιμα χιόνια! Ποτέ δεν είστε στην ώρα σας.

Άντε, και του χρόνου το Πάσχα!

Ευχαριστώ κουμπαρούλα για τις φωτό!