Ψωνίζοντας διαμάντια στο Amazon

Κρίση, κρίση, κρίση. Ο 14ος μισθός φεύγει πετώντας από το παράθυρο. Και το επίδομα αδείας δεν το βλέπω καθόλου καλά τελευταία. Πάνε οι διακοπές μου; Τζάμπα δουλεύω όλο το χρόνο; Τζάμπα υπομένω τα πάνδεινα; Όλα ακριβαίνουν. Όλα πάνε κατά διαόλου. Μας φτύνει όλη η Ευρώπη. Θα μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…
Αυτό το τελευταίο δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι σημαίνει, αλλά αν είναι να μπούμε σε ένα ταμείο, και μάλιστα αυτό να είναι και διεθνές, ε, ας μη φύγουμε με άδεια χέρια. Ας πάρουμε και κάτι μαζί μας βγαίνοντας. Γιατί θα βγούμε, δεν θα βγούμε;
Αυτά ακούω παντού γύρω μου. Κάθε μέρα. Όλη μέρα. Πόσο πια να αντέξει ένας άνθρωπος; Και μάλιστα ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος;
Αύριο είναι μια καινούργια μέρα, σκέφτεται η Σκάρλετ μέσα μου.
Και τι κάνει; Ρίχνει μια ματιά στη βιτρίνα του Amazon!

Όχι, αυτή τη φορά δεν θα ψωνίσω ούτε βιβλία ούτε cd ούτε κάτι τόσο σύνηθες. Αυτή τη φορά θα βγάλω τη βασίλισσα από μέσα μου και θα ψωνίσω (μήπως αυτή δεν είναι σικ λέξη για μια βασίλισσα;)… διαμάντια και ρουμπίνια. Ναι, ναι. Βρήκα τα ωραιότερα πετράδια στο Αmazon… Το γνωστό καλέ! Το διαδικτυακό πολυκατάστημα! Και ιδού αυτό που κατέκτησε την καρδιά μου!

Φυσικό ρουμπίνι Τανζανίας, 7,27 καρατίων, και διαμάντια 1,58 καρατίων, δεμένα με χρυσό. Στο κόκκινο του αίματος η συλλεκτική πέτρα.
Η τιμή του; 247.500 δολάρια.
Βαριέμαι να δω πόσο είναι σε ευρώ. Σιγά μη μπω στη διαδικασία... Tρεις το λάδι, τρεις το ξίδι...
Το θέμα είναι να μπορείς, ακόμη και εν μέσω αυτής της μιζέριας, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις!

Ιμαρέτ

Πρόσφατό μου απόκτημα. Και το λέω και το ευχαριστιέμαι. Το Ιμαρέτ του Γιάννη Καλπούζου, που τιμήθηκε με το Βραβείο Αναγνωστών 2009 από το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου, είναι ένα πραγματικά ωραίο βιβλίο.
Περιγράφει τη φιλία δύο αγοριών, ενός Έλληνα και ενός Τούρκου, την περίοδο της Τουρκοκρατίας στην Άρτα.
Χωρίς να βαραίνει την αφήγηση με υπερβολικά ιστορικά στοιχεία, κάτι που δεν αντέχεται όταν ξεπερνά τα όρια, εστιάζει στη ζωή των δύο αγοριών και των ανθρώπων που τους περιβάλλουν.
Ανθρώπινο, τρυφερό, γεμάτο συναισθήματα, σε κατακτά από τις πρώτες σελίδες. Χαρακτήρες αληθινοί, μεστοί, αγαπητοί με όλες τις αδυναμίες και τα προτερήματά τους.

Και ένα τέλος γλυκό, λυτρωτικό, που σε κάνει να θέλεις να γυρίσεις στην πρώτη σελίδα και να αρχίσεις πάλι από την αρχή.

Είναι τρελές αυτές οι Αγγλίδες!

Με τη Τζέιν Όστεν, για να ακριβολογούμε με το έργο της Τζέιν Όστεν, έχω μια περίεργη σχέση. Μου αρέσει, απολαμβάνω τα βιβλία της, αλλά είναι στιγμές που με φτάνει στα όριά μου. Από τη μια θα ήθελα να ήταν απέναντί μου και να της τα πετάξω στο κεφάλι, και από την άλλη δεν μπορώ να τα αφήσω από τα χέρια μου.
Το ίδιο έγινε πρόσφατα και με την Έμμα.
Μεγάλο κι αυτό. Πάνω από 600 σελίδες. Με μια ηρωίδα που με εξόργιζε και με γοήτευε.
Όμορφη, πλούσια, έξυπνη, ανεξάρτητη (σε αυτό το σημείο ίσως διαφέρει από τις υπόλοιπες ηρωίδες της Όστεν, τουλάχιστον αυτές που ξέρω), αλλά ταυτόχρονα και τόσο… χαζή να το πω;! Αθώα; Ανυποψίαστη;
600 σελίδες για να της περάσει απλώς από το μυαλό ότι ο ιδανικός άντρας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, για να καταλάβει ότι όσο και να το παιδεύει δεν θα βρει άλλον να την αντέξει…
Έχει μια μαζοχιστική πλευρά η ανάγνωση των βιβλίων της τρομερής Τζέιν. Αυτή η αργή, βασανιστική εξέλιξη των πραγμάτων! Σαν να μη βιάζεται κανείς. Σαν να έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους.
Μου αρέσει όμως. Είναι τόσο κόντρα με την εποχή μας, που όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα, που όλα τελειώνουν σχεδόν μόλις ξεκινήσουν.

Ο Πέρσι Τζάκσον και η κλοπή της αστραπής... μας έκλεψε την καρδιά

Τελικά δεν ήταν καθόλου όπως το φοβόμουν.
Μέχρι τώρα οι περισσότερες ταινίες που αντλούν τη θεματολογία τους από την αρχαία ελληνική μυθολογία μου έδιναν την εντύπωση ότι παίρνουν τον εαυτό τους περισσότερο σοβαρά από ό,τι πρέπει. Τα γεγονότα είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά και οι ανακρίβειες βγάζουν μάτι.
Ο Πέρσι Τζάκσον διαφέρει. Με βασικό θέμα τα νόθα παιδιά των Ολύμπιων θεών, που δεν ήταν και λίγα, όπως ξέρουμε από τη μυθολογία, στήνεται μια απλή ταινία με ξεκάθαρο θέμα.
Ο καλός ήρωας, που κατηγορείται άδικα, πρέπει να σώσει τον κόσμο από την καταστροφή βρίσκοντας τον κακό τύπο της υπόθεσης. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο ότι ο καλός Πέρσι είναι γιος του Ποσειδώνα και μιας θνητής, βοηθοί του στην προσπάθειά του αυτή είναι η κόρη της Αθηνάς και ένας Σάτυρος, ενώ στην πορεία θα έρθει αντιμέτωπος με τη Μέδουσα (την οποία θα αντιμετωπίσει με τη βοήθεια του Iphone), τους λωτοφάγους (σε ένα καζίνο του Λας Βέγκας) και τη Λερναία Ύδρα (σε ένα αντίγραφο του Παρθενώνα κάπου στην Αμερική).
Γενικά όλοι οι θεοί έχουν κάτι που δεν περιμένεις, είτε στην εμφάνιση είτε στη συμπεριφορά. Κορυφαίες οι σκηνές με τον Άδη (ως ροκά) και την Περσεφόνη (δεν έχω λόγια!).

Με λίγα λόγια, περάσαμε ευχάριστα δύο ώρες, γελάσαμε και το ευχαριστηθήκαμε!

Ο Τρελαντώνης: ένα βιβλίο, μια παράσταση και διάφορες συμπτώσεις

Διαβάζω από μικρή και ευτυχώς το ίδιο κουσούρι έχει αναπτύξει και το καμάρι μου. Φαίνεται όμως πως μια ζωή δεν αρκεί για να διαβάσει κανείς όλα όσα θέλει. Πάντα κάτι σου ξεφεύγει.
Εμένα λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων (είμαι πια σίγουρη!) μου είχε ξεφύγει ο Τρελαντώνης της Πηνελόπης Δέλτα!

Ντροπή;! Αίσχος;! Την αμαρτία μου πάντως την εξομολογούμαι (αυτό σημαίνει και ότι φεύγει από πάνω μου;). Δεν είχα διαβάσει ποτέ το βιβλίο αυτό!
Τώρα το θυμήθηκες; Μπορεί να πει κανείς.
Όχι λοιπόν! Δεν ξύπνησα μια ωραία πρωία και συνειδητοποίησα αυτό το συγκλονιστικό (για την κουλτούρα μου!) συμβάν.

Πράξη Πρώτη
Όλα ξεκίνησαν πριν λίγο καιρό, όταν σερφάροντας στο άτιμο το Δίκτυο, ανακάλυψα ότι ο Τρελαντώνης παίζεται φέτος στο θέατρο. Άφησα την πληροφορία να πλανάται εκεί, στο πίσω μέρος του σκοτεινού και υπερφορτωμένου από την καθημερινότητα εγκεφάλου μου… σαν κάτι που ήταν καλό να κάνουμε στο μέλλον.

Το απώτερο, το απώτατο… θα σας γελάσω.
Πράξη Δεύτερη

Λίγο μετά τα Χριστούγεννα, στη διάρκεια μιας εξόρμησης σε κεντρικό βιβλιοπωλείο με τον μικρό, πέσαμε πάνω στο βιβλίο. Φυσικά το θεώρησα εξαιρετική σύμπτωση. Και επίσης φυσικά, το αγοράσαμε.
Περιμένοντας τη σειρά μας στο ταμείο, μια εξαιρετικά σικάτη ηλικιωμένη κυρία μας πιάνει την κουβέντα και παράλληλα κοιτάζει τα βιβλία που είχε διαλέξει ο Γ. Το μάτι της σταματάει νοσταλγικά στον Τρελαντώνη. «Ωραία επιλογή», του λέει. «Η μαμά σου σίγουρα θα το έχει διαβάσει όταν θα ήταν μικρή»!

Ποιος ήρθε;

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί, ένα πράγμα. Πού να κρυφτώ;

Πράξη Τρίτη

Κατόπιν τούτου, όλα οδηγούσαν σε ένα πράγμα… Πού παίζεται η παράσταση; Πότε βγάζουμε εισιτήρια;
Έτσι την επόμενη Κυριακή, πουρνό πουρνό, είμαστε έξω από το θέατρο Ορφέας και περιμένουμε (περισσότερο εγώ!) με ανυπομονησία.

Ε, λοιπόν, άξιζε τον κόπο.
Η παράσταση ήταν πραγματικά εξαιρετική. Είναι βασισμένη στο βιβλίο, αλλά παρουσιάζει τους ήρωες μεγάλους πια, να αναπολούν τα γεγονότα της παιδικής τους ηλικίας. Ο γρήγορος ρυθμός, η ωραία μουσική και το κεφάτο παίξιμο των ηθοποιών προκαλούσαν το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων και δεν σε άφηναν να βαρεθείς ούτε λεπτό. Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Και μην ξεχάσω το σημαντικότερο. Πριν από λίγες μέρες άρχισα να διαβάζω το βιβλίο…
Περισσότερα… προσεχώς!

INFO
Θέατρο «Ορφέας», σκηνή Ανδρέας Βουτσινάς (Πανεπιστημίου 38).

Σκηνοθεσία-διασκευή: Γλυκερία Καλαϊτζή. Παίζουν οι ηθοποιοί: Λάζαρος Βαρτάνης, Έφη Γούση, Τσαμπίκα Φεσάκη, Χρήστος Τζιώτας, Γιάννης Κλίνης, Αμάντα Σοφιανοπούλου, Αγγελική Μιχαλοπούλου, Αργυρώ Ανανιάδου, Λίζα Νεοχωρίτη, Αλέξανδρος Ζαφειριάδης και Σωτήρης Μεντζέλος.
Παραστάσεις: Σάββατο και Κυριακή

Τρελός παπάς με βάφτισε!

Τελικά πρέπει να είναι στο DNA μου. Μόλις φτιάχνει λίγο ο καιρός, αρχίζω και σκέφτομαι διακοπές. Είναι κι αυτή η κίτρινη σκόνη από τη Σαχάρα που έχει σκεπάσει την Αθήνα τις τελευταίες μέρες, και το μυαλό μου ταξιδεύει ήδη σε μέρη μαγικά κι ονειρεμένα.
Πριν αρχίσω να ψάχνω για το κοντομάνικα μπλουζάκια μου (τρομάρα μου, μες στον κουτσοφλέβαρο!) θυμήθηκα ότι δεν έχω ανεβάσει αρκετές φωτογραφίες από τη λατρεμένη Κεφαλονιά.
Ιδού λοιπόν μια μικρή γεύση (ίσα για να σας ανοίξει την όρεξη)...

Ένα μικρό καραβάκι αραγμένο στον Μύρτο

Τα πεντακάθαρα νερά στον Πλατύ Γιαλό

Ο Μακρύς Γιαλός