Ψωνίζοντας διαμάντια στο Amazon

Κρίση, κρίση, κρίση. Ο 14ος μισθός φεύγει πετώντας από το παράθυρο. Και το επίδομα αδείας δεν το βλέπω καθόλου καλά τελευταία. Πάνε οι διακοπές μου; Τζάμπα δουλεύω όλο το χρόνο; Τζάμπα υπομένω τα πάνδεινα; Όλα ακριβαίνουν. Όλα πάνε κατά διαόλου. Μας φτύνει όλη η Ευρώπη. Θα μπούμε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο…
Αυτό το τελευταίο δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι σημαίνει, αλλά αν είναι να μπούμε σε ένα ταμείο, και μάλιστα αυτό να είναι και διεθνές, ε, ας μη φύγουμε με άδεια χέρια. Ας πάρουμε και κάτι μαζί μας βγαίνοντας. Γιατί θα βγούμε, δεν θα βγούμε;
Αυτά ακούω παντού γύρω μου. Κάθε μέρα. Όλη μέρα. Πόσο πια να αντέξει ένας άνθρωπος; Και μάλιστα ένας φύσει αισιόδοξος άνθρωπος;
Αύριο είναι μια καινούργια μέρα, σκέφτεται η Σκάρλετ μέσα μου.
Και τι κάνει; Ρίχνει μια ματιά στη βιτρίνα του Amazon!

Όχι, αυτή τη φορά δεν θα ψωνίσω ούτε βιβλία ούτε cd ούτε κάτι τόσο σύνηθες. Αυτή τη φορά θα βγάλω τη βασίλισσα από μέσα μου και θα ψωνίσω (μήπως αυτή δεν είναι σικ λέξη για μια βασίλισσα;)… διαμάντια και ρουμπίνια. Ναι, ναι. Βρήκα τα ωραιότερα πετράδια στο Αmazon… Το γνωστό καλέ! Το διαδικτυακό πολυκατάστημα! Και ιδού αυτό που κατέκτησε την καρδιά μου!

Φυσικό ρουμπίνι Τανζανίας, 7,27 καρατίων, και διαμάντια 1,58 καρατίων, δεμένα με χρυσό. Στο κόκκινο του αίματος η συλλεκτική πέτρα.
Η τιμή του; 247.500 δολάρια.
Βαριέμαι να δω πόσο είναι σε ευρώ. Σιγά μη μπω στη διαδικασία... Tρεις το λάδι, τρεις το ξίδι...
Το θέμα είναι να μπορείς, ακόμη και εν μέσω αυτής της μιζέριας, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις!