Με τη Τζέιν Όστεν, για να ακριβολογούμε με το έργο της Τζέιν Όστεν, έχω μια περίεργη σχέση. Μου αρέσει, απολαμβάνω τα βιβλία της, αλλά είναι στιγμές που με φτάνει στα όριά μου. Από τη μια θα ήθελα να ήταν απέναντί μου και να της τα πετάξω στο κεφάλι, και από την άλλη δεν μπορώ να τα αφήσω από τα χέρια μου.Το ίδιο έγινε πρόσφατα και με την Έμμα.
Μεγάλο κι αυτό. Πάνω από 600 σελίδες. Με μια ηρωίδα που με εξόργιζε και με γοήτευε.
Όμορφη, πλούσια, έξυπνη, ανεξάρτητη (σε αυτό το σημείο ίσως διαφέρει από τις υπόλοιπες ηρωίδες της Όστεν, τουλάχιστον αυτές που ξέρω), αλλά ταυτόχρονα και τόσο… χαζή να το πω;! Αθώα; Ανυποψίαστη;
600 σελίδες για να της περάσει απλώς από το μυαλό ότι ο ιδανικός άντρας βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής, για να καταλάβει ότι όσο και να το παιδεύει δεν θα βρει άλλον να την αντέξει…
Έχει μια μαζοχιστική πλευρά η ανάγνωση των βιβλίων της τρομερής Τζέιν. Αυτή η αργή, βασανιστική εξέλιξη των πραγμάτων! Σαν να μη βιάζεται κανείς. Σαν να έχουν όλο το χρόνο μπροστά τους.
Μου αρέσει όμως. Είναι τόσο κόντρα με την εποχή μας, που όλα συμβαίνουν τόσο γρήγορα, που όλα τελειώνουν σχεδόν μόλις ξεκινήσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου