Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και τα τρία θηριάκια…

Λίγο μετά τα μέσα του Μαρτίου, έπεσε στο τραπέζι των μαμάδων η πρόταση: Δεν πάμε τα παιδιά στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης; Όπου παιδιά, βλέπε τρία αγοράκια που βαδίζουν ολοταχώς προς τα εννιά τους, έξυπνα, καλλιεργημένα, ζωηρά… τρία φυσιολογικά σύγχρονα παιδιά δηλαδή.
Η ιδέα μας φάνηκε πολύ καλή, η πρόταση έγινε ομόφωνα δεκτή και ορίστηκε η μέρα της επίσκεψης: Κυριακή, κοντή γιορτή.
Κυριακή, λοιπόν. Μια μέρα ηλιόλουστη, ό,τι έπρεπε για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Οι θεοί ήταν με το μέρος μας. Άντε να δούμε το περιβόητο μουσείο, που αν είχα σε μετρητά το μελάνι που χύθηκε σε σχόλια και κριτική εναντίον του, θα ήμουν πάμπλουτη.
Η πρώτη εντύπωση ήταν μάλλον αδιάφορη. Εντάξει, ένα μεγάλο κτίριο, πολλά τζάμια… Ευτυχώς ήταν πρωί και δεν είχε κόσμο, έτσι μπήκαμε γρήγορα μέσα. Αφού περάσαμε όλους τους ελέγχους στην είσοδο, επιβιβαστήκαμε… ουπς, προχωρήσαμε προς τα μέσα ήθελα να πω.
Μέσα η κατάσταση αλλάζει. Είναι, πώς να το πω, μεγάλο, ευρύχωρο, δεν αισθάνεσαι τίποτα να σε πιέζει. Αρχίζεις να αφήνεσαι…


Τα καμάρια μας στην αρχή ήταν επίσης αλλού γι’ αλλού. Λίγο λίγο όμως, διάφορα εκθέματα άρχισαν να τραβούν την προσοχή τους. Μερικά τα είχαν ξαναδεί στη σελίδα κάποιου βιβλίου, άλλα κάτι τους θύμιζαν… Και σιγά σιγά φτάσαμε στην αίθουσα με τα αρχαϊκά αγάλματα. Εκεί, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Τα εντυπωσιακά αγάλματα, με τα υπέροχα σμιλεμένα κορμιά που διαγράφονταν έντονα κάτω από τα ενδύματα τράβηξαν την προσοχή τους. Πήγαιναν γύρω γύρω και τα παρατηρούσαν με ενδιαφέρον, μουρμουρίζοντας κάτι μεταξύ τους.
Χαλαρώσαμε οι μαμάδες, σίγουρες πια ότι τα παιδιά απολάμβαναν την επίσκεψη. Και ξαφνικά το ακούσαμε:
«Χούφτωσ’ τη, χούφτωσ’ τη».
Όχι, δεν ήταν κάποιος αγενής που έκανε καμάκι μέσα στο μουσείο. Ήταν τα παιδιά μας, που παρασυρμένα από την ομορφιά της τέχνης, την άνοιξη και τον έρωτά τους για κάποιες συμμαθήτριές τους (!) θυμήθηκαν την κλασική ατάκα.
Α, ρε αθάνατε ελληνικέ κινηματογράφε! Πόσες γενιές θα γαλουχήσεις ακόμα;

Υ.Γ.1. Κατόπιν τούτου, η επίσκεψη κρίθηκε επιτυχημένη και σύντομα θα ακολουθήσει και άλλη. Επόμενος στόχος: το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Ελπίζω τα ειδώλια εκεί να είναι πιο σεμνά. Όχι τίποτε άλλο. Η άνοιξη έχει πια μπει για τα καλά!
Υ.Γ.2. Το Μουσείο είναι πράγματι καταπληκτικό, αν και θλίβεσαι συνειδητοποιώντας πόσες αρχαιότητες, που δικαιωματικά ανήκουν σε αυτό, βρίσκονται σε ξένα μουσεία, θύματα της αρπακτικής μανίας των ανθρώπων ανά τους αιώνες!
Υ.Γ.3. Το πωλητήριο είναι αρκετά καλό, και με λογικές τιμές. Ωραίες ιδέες για δώρα. Εμείς ξετρελαθήκαμε ακόμα και με τη χάρτινη τσάντα με το λογότυπο του Μουσείου.