Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρσι το φθινόπωρο ότι θα κάτσω να γράψω για τις διακοπές μας στην Κεφαλονιά. (Όχι για μένα… Για τους φουκαριάρηδες τους ταξιδιώτες που θα αποφασίσουν να επισκεφθούν το νησί…)
Αυτό που ήθελα ήταν να περιγράψω τις πρώτες τρεις μέρες των διακοπών μας εκεί, δεδομένου ότι τόσο χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσουμε για μία ακόμη φορά, πως όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει, ό,τι κι αν κάνεις εσύ. Και φυσικά να επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά η γνωστή ρήση: Αν δεν σε θέλει το χωριό, τι ψάχνεις για του παπά το σπίτι;
Κι εμάς αυτό το χωριό (δηλαδή η Κεφαλονιά) στην αρχή φάνηκε ότι δεν μας ήθελε. Πώς; θα ρωτήσετε. Ήταν προφανές!
Στην αρχή έφαγα πόρτα με τα ξενοδοχεία/ενοικιαζόμενα/κ.λπ. Ό,τι μας άρεσε ήταν είτε κλεισμένο για τις επίμαχες ημερομηνίες, είτε μας το έδιναν για λιγότερες μέρες, είτε ήταν πανάκριβο (πολύ πανάκριβο όμως!), είτε ήταν σε κοσμική περιοχή!
[Γιατί ναι, έφαγα και αυτό το κόλλημα. Γκουγκλάροντας τις διακοπές στο συγκεκριμένο νησί, είδα κόσμο να διαμαρτύρεται για τη φασαρία και τις τιμές στο πιο τουριστικά αξιοποιημένο κομμάτι του νησιού, ήτοι τη Λάσση. Ένα το κρατούμενο. Είπα λοιπόν να φανώ ξύπνια (τρομάρα μου!), επωφελούμενη από την εμπειρία των άλλων και ξεχνώντας ότι η εμπειρία είναι ένα κερί που φωτίζει μόνο αυτόν που καίει (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι καλά). Και προέβην αμέσως σε δηλώσεις του τύπου: Μην πάμε μωρέ εκεί που πάνε όλοι, τόσες θεϊκές παραλίες έχει το νησί (άτιμες φήμες), όπου και να πάμε ωραία θα είναι. Και το κακό συνεχίστηκε. Εντόπισα μια περιοχή στα νότια του νησιού (την οποία δεν θα κατονομάσω γιατί, όλα κι όλα, εγώ Αρτέμης δεν γίνομαι) και άρχισα να ψάχνω ξενοδοχεία.]
Όπως προείπα, αποτέλεσμα ουδέν. Συγχισμένη, κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη και όλα τα εις -μένη, δήλωσα ότι εγκαταλείπω τον αγώνα. Και έστρεψα το τουριστικό ενδιαφέρον μου στην περιοχή της Μεσσηνίας, για την οποία επίσης είχα ακούσει τα καλύτερα (άτιμες φήμες!).
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, μπαίνει στο παιχνίδι ο άντρας του σπιτιού, αποφασισμένος να καθαρίσει (για μία ακόμη φορά) την κατάσταση. Γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι είναι κάτι σαν αυτά τα λαγουδάκια της Ντούρασελ. Όταν εγώ κλατάρω, αυτός συνεχίζει ακάθεκτος.
Για να μη σας ζαλίζω με τις λεπτομέρειες, ευρέθη δωμάτιο. Η κυρία Χ (το αρχικό είναι τυχαίο) που το είχε ήταν εξαιρετικά ενθουσιώδης και ευγενική από το τηλέφωνο. Είπε ότι είχε δύο Βίλες ελεύθερες, ότι τη μία από αυτές, την καλύτερη με τη φοβερότερη θέα, την είχε τάξει σε κάτι Αυστριακούς, αλλά ότι για πάρτη μας θα τους την έκανε και θα την έδινε στους πατριώτες της. Πατριώτισσα η κυρία Χ!!! Σημειωτέον, η περίφημη Βίλα 1 με την καλή θέα ήταν επίσης ακριβότερη από ό,τι η άλλη, η απλή, η χωρίς τη θέα ντε!
Μέσα στην τρελή χαρά την κλείσαμε τη Βίλα 1. Και μέσα στην τρελή χαρά βγήκαμε στο δρόμο για την Κεφαλονιά. Και αν ξέραμε τι μας περιμένει, θα ευχόμασταν πραγματικά να ήταν μακρύς ο δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου