Διάβασα και εγώ το Νησί

Θυμάστε πριν λίγα χρόνια τα φοβερά μπλουζάκια με το αναγραφόμενο «Ήμουν κι εγώ στο κότερο»; Ή, λίγο καιρό πριν, τις αναρτήσεις «Είδα και εγώ το DVD»; Ε, κάπως έτσι έχει γίνει και με το Νησί της Βικτόρια Χίσλοπ.
Όπως είδα το προηγούμενο Σάββατο σε ένα βιβλιοπωλείο πρέπει να έχει φτάσει την 70η ή 80η (δεν θυμάμαι ακριβώς) έκδοση. Τρελός αριθμός! Και φυσικά είναι μέσα στα θέματα κάθε συζήτησης.
Το διάβασες; Σου άρεσε; Μα, δεν θα είναι καταθλιπτικό; Είναι θέμα τώρα αυτό; Οι λεπροί;! Πού ακριβώς είπες ότι είναι η Σπιναλόγκα;

Διάβασα το Νησί λίγο καιρό αφότου κυκλοφόρησε. Δεν θυμάμαι πια για ποιο λόγο το είχα επιλέξει. Θυμάμαι όμως καθαρά τις εντυπώσεις που μου άφησε.
Ένα αξιοπρεπές καλογραμμένο βιβλίο, με μια απλή ιστορία, όμορφα στημένη (διαβάζοντάς το οι σκηνές ζωντάνευαν στο μυαλό μου σαν να παρακολουθούσα κινηματογραφική ταινία), με υπέροχους αληθινούς και όχι αληθοφανείς χαρακτήρες και με μια έντονη γεύση αισιοδοξίας στο τέλος. Γιατί αν είναι ένα πράγμα που δεν είναι το Νησί, αυτό είναι καταθλιπτικό. Το αντίθετο μάλιστα.
Είναι μεγάλη μαγκιά για τη Χίσλοπ που πήρε ένα τόσο δύσκολο θέμα, δυσάρεστο ίσως, απαισιόδοξο, και το γύρισε σε κάτι τόσο όμορφο και αισιόδοξο. Μεγάλη μαγκιά και μπράβο της! Το σήριαλ το περιμένουν όλοι με αδημονία. Το τρέιλερ είναι απλώς συγκλονιστικό. Και αν αυτό ισχύει για το σύνολο της δουλειάς, τότε όλα δείχνουν πως φέτος ίσως είναι και ο μόνος λόγος για να ανοίξει κάποιος την τηλεόρασή του.
Ραντεβού λοιπόν στο Νησί.

Back to school

Σαν να στέκεσαι στο κατώφλι μιας πόρτας. Αναποφάσιστος.
Πάντα αυτή την αίσθηση μου προκαλούσε αυτή η εποχή. Τέλος καλοκαιριού, αρχή φθινοπώρου (παλιά υπήρχε φθινόπωρο).
Τέλος καλοκαιριού. Θάλασσα, ήλιος, ξενοιασιά, διακοπές, ελευθερία. Πώς να βάλεις τέλος σε όλα αυτά;
Αρχή φθινοπώρου. Επιστροφή στο σχολείο (για τον μικρό, ευτυχώς όχι για μένα), μικραίνει η μέρα, σκοτάδι. Συν η περιρρέουσα απαισιόδοξη ατμόσφαιρα.
Δύσκολη η προσαρμογή, ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους.

Η Ιθάκη και ο κατηραμένος όφις…

Το Βαθύ

Είναι γεγονός. Και υπάρχουν αποδείξεις γι’ αυτό από τα πολύ παλιά χρόνια. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάτσει στην ησυχία του. Βάλτον στο ωραιότερο μέρος του κόσμου και πάλι κάτι θα σκεφτεί, κάποια βλακεία θα κάνει και θα τα κάνει όλα μπάχαλο. Θυμηθείτε τον Αδάμ και την Εύα. Στον παράδεισο βρίσκονταν, όλα στο πιάτο τα είχαν, καμία έννοια στο κεφάλι τους και πάλι αυτό δεν τους έφτανε… Και βρήκε ευκαιρία ο εξαποδώ και τσουπ… τρύπωσε. Με τα γνωστά επακόλουθα.
Έτσι κι εμείς…
Αραχτοί σε μία από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας, με τον ήλιο να μαυρίζει τα κορμιά μας, τα κυματάκια να ηχούν αρμονικά στα αυτιά μας, σε φάση απόλυτης χαλάρωσης και ξαφνικά…
- Δεν πεταγόμαστε μια βόλτα μέχρι την Ιθάκη; Δίπλα είναι!
Ούτε που θυμάμαι ποιος το πρότεινε! Μπορεί και να μη με συμφέρει. Δεν ξέρω. Η ουσία είναι ότι το αποφασίσαμε. Στο κάτω κάτω η Ιθάκη είναι η ΙΘΑΚΗ. Η πατρίδα του Οδυσσέα. Η έμπνευση του Καβάφη. Είναι δυνατόν να αρνηθείς να τη δεις;
Το μεθεπόμενο πρωινό από τη Σάμη παίρνουμε το καράβι για την απέναντι όχθη.
Του Οδυσσέα του πήρε δέκα χρόνια. Εμείς μισή ώρα αργότερα αποβιβαζόμαστε στον Πισαετό (ένα μικρό λιμανάκι χωρίς ίχνη ζωής) και ξεκινάμε την εξερεύνηση.
Πρώτος σταθμός η πρωτεύουσα, το Βαθύ. Ένα συμπαθητικό λιμανάκι με πολλά σκάφη. Φαίνεται απάνεμο. Αυτό είναι όλο. Τίποτα δεν φαίνεται ικανό να μας κρατήσει περισσότερη ώρα.
Συνεχίζουμε.
Έχουμε ακούσει για το Φιλιατρό, που υποτίθεται ότι είναι η πιο κοσμική παραλία του νησιού. Ας κάνουμε λοιπόν μια βουτιά να δροσιστούμε (ο ήλιος καίει) και βλέπουμε. Μετά από πολλή προσπάθεια και με τη βοήθεια ενός ευγενικού ανθρώπου, γιατί πινακίδες δεν υπάρχουν, βρίσκουμε το δρόμο για το Φιλιατρό. Φτάνουμε περνώντας από το Σαρακήνικο που υποτίθεται ότι είναι ένας γραφικός κόλπος. Το αποτέλεσμα είναι αποκαρδιωτικό. Η κοσμική παραλία της Ιθάκης είναι ένας μικρός κόλπος, με πολλά δέντρα που φτάνουν σχεδόν ως τη θάλασσα και χοντρά βότσαλα και κοτρόνες.
Έχουν αρχίσει να μας ζώνουν τα φίδια. Περιμέναμε ένα γραφικό νησί, κατάλληλο για χαλαρές διακοπές κοντά στη φύση. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα νησί σκέτο βουνό, που κατεβαίνει σχεδόν κατακόρυφα στη θάλασσα, χωρίς παραλίες, χωρίς ιδιαίτερο χρώμα. Εδώ αγωνιζόταν ο Οδυσσέας να γυρίσει;
Επειδή όμως είμαστε αισιόδοξοι και πεισματάρηδες συνεχίζουμε. Θα πάμε προς τα βόρεια! Έχουμε ακούσει και για το γραφικό Κιόνι και τις Φρίκες.
Και πήγαμε! Και στο Σταυρό, και στις Φρίκες και στο Κιόνι. Παντού τα ίδια. Κακοτράχαλοι δρόμοι, μικροί κόλποι με τεράστιες κοτρόνες, οι περισσότεροι με πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα. Και απίστευτη ζέστη. Έβραζαν οι βράχοι. Μείναμε με την ελπίδα για κάτι καλύτερο.
Και τελικά το καλύτερο ήταν μόνο η θέα προς την Κεφαλονιά.
Και τότε συνειδητοποιήσαμε δύο πράγματα:
1) Το επίθετο «γραφικός» όταν χρησιμοποιείται για ένα μέρος θέλει προσοχή. Συνήθως κάτι κρύβει. Κάτι άλλο υπονοεί.
2) Ο Οδυσσέας δεν προσπαθούσε δέκα χρόνια να γυρίσει στην Ιθάκη. Να την αποφύγει ήθελε. Και τελικά τον βρήκαν οι Φαίακες και τον γύρισαν πίσω με το ζόρι.
Κακόμοιρε, Οδυσσέα. Σε συμπονούμε.

Φιλιατρό

Κιόνι

Η Κεφαλονιά όπως φαίνεται από την Ιθάκη

Ληξούρι και τοπικά εδέσματα

Εστιατόριο στο Ληξούρι σε προκαλεί να δοκιμάσεις τα πιάτα του!

Κεφαλονιά χωρίς λόγια...

Φωτογραφία στα στενά του Αργοστολίου!

Απογευματάκι στο νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας

Σάββατο απόγευμα στην Καλαμάτα. Και τώρα τι κάνουμε;
Η ιδέα της σιέστας φαινόταν ελκυστική, ωστόσο επικράτησε σε όλους μας το ένστικτο του περιηγητή!
Ας κάνουμε μια βόλτα στην πόλη. Και μετά μας ήρθε: Γιατί να μην πάμε στο αρχαιολογικό μουσείο; Ήξερα ότι είχε ανοίξει λιγότερο από ένα χρόνο πριν, επομένως φανταζόμουν ότι άξιζε να το δούμε.
Εφοδιασμένοι με το απαραίτητο GPS, ξεκινάμε. Αφού φτάνουμε στο κέντρο, αφήνουμε το αυτοκίνητο έξω από μια μεγάλη εκκλησία (δεν θυμάμαι το όνομά της) και αρχίζουμε την πεζοπορία. Πάντα με το GPS, ωστόσο αυτή τη φορά στη ρύθμιση για τους πεζούς.

Χρυσός σφραγιστικός δακτύλιος, Άνθεια (θολωτός τάφος), 16ος-15ος αι. π.Χ.

Για μία ακόμη φορά τα μηχανήματα αποδείχτηκαν εξυπνότερα από τους ανθρώπους, οι οποίοι άνθρωποι (δηλαδή εμείς) αλλού έλεγε το μηχάνημα να στρίψουμε, αλλού στρίβαμε. Και αφού το κυκλώσαμε για τα καλά το μουσείο, χωρίς ωστόσο να το βρίσκουμε, και αφού ρωτήσαμε όσους τολμηρούς (ένεκα της ώρας και της ζέστης) περαστικούς βρήκαμε, τελικά το εντοπίσαμε. Και για καλή μας τύχη, ήταν ανοιχτό!
Μην το θεωρείτε αυτονόητο αυτό. Το να αποφασίσεις να επισκεφθείς έναν αρχαιολογικό χώρο ή ένα μουσείο στις μέρες μας και να το βρεις όντως ανοιχτό, είναι μάλλον η εξαίρεση του κανόνα.
Το μουσείο μας αποζημίωσε για τους κύκλους με το παραπάνω. Ωραία στημένο, ατμοσφαιρικό, με εντυπωσιακά ευρήματα από όλη τη Μεσσηνία κερδίζει τις εντυπώσεις. Θα θέλαμε αρκετά πιο πλούσιο το πωλητήριο, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι δεν το τιμήσαμε!


Η Σκεπτόμενη Αθηνά

Στο πωλητήριο λοιπόν, και ενώ προσπαθούμε να διαλέξουμε τι θα πάρουμε (για να στηρίξουμε και το ταλαίπωρο το κράτος!), το καμάρι μου εντοπίζει ένα αντίγραφο της Σκεπτόμενης Αθηνάς, την οποία είχε δει στο Μουσείο Ακρόπολης.
- Μαμά, η Σκεπτόμενη Αθηνά, φωνάζει. Οι κοπέλες στο πωλητήριο τον κοιτάζουν εντυπωσιασμένες και εγώ νιώθω φυσικά περήφανη για την κουλτούρα του! Μαμά κουκουβάγια!
Και το καμάρι μου συνεχίζει ακάθεκτο:
- Τι να σκέφτεται άραγε;
Εκεί μας τελείωσε! Έβαλαν όλοι τα γέλια, μαζί φυσικά και η μαμά κουκουβάγια.

Τι να σκέφτεται άραγε;

Info
Το Μουσείο βρίσκεται στη καρδιά του ιστορικού κέντρου της Καλαμάτας, εκεί όπου παλιά βρισκόταν η Δημοτική Αγορά της πόλης.
Διεύθυνση: Μπενάκη & Αγίου Ιωάννου.

Μαθήματα γεύσης στο Πήδημα Μεσσηνίας

Στα τέλη του Ιουνίου, ένα Σαββατοκύριακο, βρεθήκαμε στην Καλαμάτα, φιλοξενούμενοι στο πανέμορφο σπίτι κάποιων αγαπημένων μας προσώπων.
Οι εξορμήσεις στις κοντινές περιοχές περιλάμβαναν φυσικά και γεύμα στο Πήδημα. Όσοι έχουν βρεθεί στην περιοχή αποκλείεται να μην το ξέρουν.
Το Πήδημα είναι ένα χωριό του Δήμου Αρφαρών και βρίσκεται λίγο πριν την Καλαμάτα, στο δρόμο Τρίπολης-Καλαμάτας. Εκεί υπάρχει ένα σημείο όπου αναβλύζουν πλούσιες πηγές, οι οποίες τροφοδοτούν μεγάλο μέρος του πληθυσμού της Μεσσηνίας. Ακριβώς σε αυτό το σημείο, μέσα στην πλούσια βλάστηση και τα νερά, βρίσκεται εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ταβέρνα που φημίζεται για δύο πράγματα: το κοτόπουλο και τη μακαρονάδα της.

Τα δύο φαγητά φαντάζουν εξαιρετικά απλά. Δεν ξέρω όμως πώς ακριβώς τα φτιάχνουν και είναι τόσο μα τόσο νόστιμα. Οι φήμες που κυκλοφορούν θέλουν τη συνταγή να παραμένει η ίδια εδώ και πάνω από 100 χρόνια. Τα πράγματα εκεί είναι μάλλον απλά. Πηγαίνεις, παίρνεις χαρτάκι (όπως στην ουρά στην τράπεζα) και περιμένεις να έρθει η σειρά σου για να αυτοσερβιριστείς. Μην περιμένετε στημένες καταστάσεις και δήθεν πολυτέλειες. Η πολυτέλεια εδώ κρύβεται στην απλότητα και τη νοστιμιά των γευμάτων.

Μικρή απόδραση

Είναι απίστευτο πόσο ωραία μπορείς να περάσεις σε μια ώρα δρόμο από την Αθήνα.

Ένα ξενοδοχείο που ανακάλυψα τυχαία στις περιπλανήσεις μου στο Ίντερνετ αποδείχτηκε το τέλειο σκηνικό για μια τριήμερη απόδραση.

Ευγενικό και χαμογελαστό προσωπικό, προσεγμένοι χώροι, καθαρή θάλασσα, συμπαθητικό φαγητό. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Η γωνιά των γεύσεων… των υπέροχων γεύσεων

Αν μου ζητούσαν να απαριθμήσω πέντε πράγματα που με κάνουν να νιώθω υπέροχα, σίγουρα σε αυτά θα συμπεριλαμβανόταν ένα ωραίο γεύμα σε ένα καλό εστιατόριο (για να μην έχω να πλένω και πιάτα μετά), συντροφιά με αγαπημένα πρόσωπα (απαραιτήτως καλοφαγάδες), καλό κρασί και διάθεση για ζεστή κουβεντούλα.
Τέτοιες στιγμές τις έχω ζήσει επανειλημμένα στην Αλσούπολη, τη Γωνιά των Γεύσεων, όπως λέγεται το εστιατόριο που κερδίζει σταθερά μια θέση στην καρδιά όλο και περισσότερων ανθρώπων.
Το βασικό μυστικό του είναι ο Στάθης. Και οι δημιουργίες του. Τι να πρωτοαναφέρω από το μενού; Θα περιοριστώ στα δικά μου αγαπημένα! Εγωιστικό; Δεν νομίζω! Στο κάτω κάτω δικό μου είναι το μπλογκ!
Λοιπόν, τρελαίνομαι από την πρώτη φορά που το δοκίμασα και μέχρι σήμερα για το ψαρονέφρι με μους μελιτζάνας και σάλτσα μαυροδάφνης. Εγώ, που με τη μελιτζάνα είχα σχεδόν πάρει διαζύγιο! Τώρα αν σας πω ότι δεν έχω δοκιμάσει νοστιμότερη μελιτζανόπιτα ποτέ και πουθενά αλλού, τι θα πείτε; Τρελό; Δεν νομίζω!
Λατρεύω επίσης τις διάφορες σαλάτες, τις παπαρδέλες με γαρίδες, τις πένες με σολομό, τα λουκάνικα με τη σος μουστάρδας και είμαι σίγουρη ότι κάτι μου διαφεύγει αυτή τη στιγμή, οπότε αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Ώρα να κάνω κράτηση για μια από τις επόμενες ημέρες. Πρέπει να συγκεντρώσω και την τρελοπαρέα!
Φυσικά κάθε γεύμα που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να ολοκληρωθεί με μια ποικιλία απολαυστικών και αμαρτωλά προκλητικών γλυκών. Αυτό συμβαίνει και εδώ. Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα γλυκά γιατί κάθε φορά βρίσκεις και διαφορετικά. Όπως πρέπει δηλαδή, για να μη βαριέσαι.
Και επειδή έχω αρχίσει να νιώθω κάτι πεταλουδίτσες στο άδειο στομαχάκι μου, σταματάω εδώ με μια ευχή: Μακάρι η Αλσούπολη (με τους ιδιοκτήτες της) να στολίζει και να σφραγίζει με τις γεύσεις της τα αγαπημένα βράδια μας για πολλά πολλά χρόνια ακόμα. Και καλά μαγειρέματα παιδιά!

INFO
Αλσούπολη, η γωνιά των γεύσεων

Μεσσηνίας 28 & Δωδεκανήσου, Αλσούπολη

Τηλ.: 210 2777065

Μια τρελή τρελή σαραντάρα

Υπάρχει ένα ιδιαίτερο είδος ανθρώπων.
Αυτοί που επιζητάς τη συντροφιά τους, γιατί σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.
Που μπορεί να σε εκνευρίζουν με την αλήθεια τους, αλλά δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία γιατί δεν υπάρχει καθόλου κακία μέσα τους.
Που δεν χάνουν ποτέ το κέφι τους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι περνάνε τη ζωή τους αμέτοχοι στα προβλήματα των γύρω τους.
Που δεν θα διστάσουν να "στην πουν" για τις λάθος επιλογές σου, αλλά θα σε στηρίξουν όποτε χρειαστεί.
Μεγάλα παιδιά, που αρνούνται πεισματικά να ενηλικιωθούν. Κάτι που δεν σε στεναχωρεί καθόλου, γιατί ξέρεις ότι εκεί βρίσκεται όλη η μαγεία που σου ασκούν.

Χρόνια πολλά τρελοσαραντάρα!

PS. Η φωτό είναι από τα 39α γενέθλια. Περιμένω τις καινούριες.

Το Εθνικό Θέατρο στο Ίντερνετ

Αναζητώντας στο διαδίκτυο φωτογραφίες από τη Μήδεια με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, μπήκα και στο site του Εθνικού Θεάτρου. Είχα ξαναμπεί και το χειμώνα, αλλά δεν το είχα πολυψάξει. Αυτή τη φορά όμως, έμεινα άφωνη.

Διαθέτει ένα πλουσιότατο ψηφιοποιημένο αρχείο, καλύπτοντας όλη την πορεία του και ξεκινώντας από το 1932. Μπορεί να βρει κανείς τα προγράμματα όλων των παραστάσεων, σχετικά δημοσιεύματα και φωτογραφίες, και διάφορες άλλες ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μπορεί να κάνει αναζήτηση βάσει παράστασης, ρόλου, ηθοποιού… Πραγματικά σημαντική δουλειά. Μπράβο!

Καρυοφυλλιά, Μήδεια, Ιοκάστη και Επίδαυρος

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη κατεβαίνει πάλι στην Επίδαυρο.
Η είδηση με ξάφνιασε ευχάριστα. Μου θύμισε ότι διανύουμε το καλοκαίρι, το ελληνικό καλοκαίρι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Παραλίες που μας καλούν σαν Σειρήνες, καράβια που μας ταξιδεύουν σε ονειρεμένα νησιά, αλλά και αρχαία θέατρα που βγαίνουν από τη λήθη και γεμίζουν πάλι κόσμο, προσφέροντας πραγματικά μαγευτικές βραδιές. Αν μάλιστα έχει και πανσέληνο…
Καραμπέτη λοιπόν. Στο ρόλο της Ιοκάστης, αυτή τη φορά. Με Οιδίποδα τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη.
Και το ταξίδι στο χρόνο αρχίζει…


Καλοκαίρι του 1997. Επίδαυρος. Η Καραμπέτη γίνεται Μήδεια και μας παρασύρει στο δικό της σύμπαν.
Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που πήγα στην Επίδαυρο. Μετανιώνω που άργησα τόσο. Μετανιώνω που δεν το ξανάκανα.
Δεν ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή τη μαγεία. Τίποτα από όσα είχα ακούσει δεν με είχε προετοιμάσει γι’ αυτή την εμπειρία. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά κάθεσαι εκεί που πριν από χιλιάδες χρόνια κάθονταν κάποιοι άλλοι, παρακολουθώντας το ίδιο έργο και ενδεχομένως νιώθοντας τα ίδια πράγματα. Γελάς με τα ίδια αστεία, συμπάσχεις με τα ίδια δράματα, μισείς και οικτίρεις τους ίδιους ήρωες… Κρίκος μιας μεγάλης αλυσίδας, που λέγεται Έλληνες και ελληνικός πολιτισμός. Εντάξει, μικρός, ίσως και ασήμαντος κρίκος, αλλά πάντως κρίκος. Που ειδικά σήμερα, δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον σπάσουμε.
Το σοβάρεψα πάλι;
Καραμπέτη λοιπόν. Με ένα συγκλονιστικό κόκκινο φόρεμα, να κυριαρχεί στο χώρο. Και στη μνήμη μου.
Ραντεβού στην Επίδαυρο, στις 9 και 10 Ιουλίου.

Η ομορφιά κρύβεται παντού…

…ακόμα και στην επόμενη γωνία. Μια απλή στάση στη μέση της διαδρομής, σε έναν επαρχιακό δρόμο, μπορεί να γεμίσει τα μάτια σου με ομορφιά, αρμονία και ζωντάνια. Εικόνες παράδοσης και συνέχειας…

Όπου και να κοιτάξεις, η Ελλάδα σε γεμίζει ομορφιά.
Πιστέψτε το.

Η πιο νόστιμη σοκολάτα της Ελλάδας… στο Καρπενήσι

Και το όνομα αυτού Saloon Park. Έξω από το Καρπενήσι, λίγο πριν τις Κορυσχάδες. Ένας υπέροχος χώρος, όλο και πιο φροντισμένος κάθε φορά που το επισκεπτόμαστε, ιδανικός για βόλτα με παιδιά, και όχι μόνο.

Στο Saloon μπορεί κανείς να κάνει ιππασία, βόλτα με τρενάκι, αναρρίχηση και διάφορες άλλες δραστηριότητες.

Αυτό όμως που με κάνει να το ξεχωρίζω είναι… η σοκολάτα με κάστανο που μπορεί να απολαύσει κανείς. Ένα ρόφημα… σκέτη αμαρτία. Παχύρρευστη σοκολάτα, σχεδόν σαν να πίνεις… σουφλέ σοκολάτας. Αν βρεθείτε κατά κει, δοκιμάστε τη! Και πείτε μου τις εντυπώσεις σας!

Είμαστε ακόμα ζωντανοί…

…Σε πείσμα της άσχημης κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα, σε πείσμα της εξαιρετικά άσχημης ψυχολογίας όλων σχεδόν των ανθρώπων που συναντώ, σε πείσμα του καιρού που μια είναι έτσι και μια γιουβέτσι.
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση για γράψιμο τον τελευταίο καιρό. Και ακόμα δεν έχω, αλλά προσπαθώ να δοκιμάσω στην πράξη το ρητό: τρώγοντας έρχεται η όρεξη!
Θα εστιάσω λοιπόν στα καλά των τελευταίων ημερών:
- Πρώτα πρώτα σε μια υπέροχη βόλτα το Σάββατο στο κέντρο της Αθήνας। Επιλογή βιβλίων στον φιλόξενο Ιανό (θα επανέλθω με κριτικές σύντομα), καφεδάκι στην απίστευτα όμορφη, μικρούλα και γαλήνια πλατεία Καρύτση, βόλτα στα στενά γύρω από την Αιόλου, υπέροχο και σε πολύ καλή τιμή φαγητό στο Evergreen στην πλατεία Κοραή. Σχεδόν σαν εκδρομή…
-Σε μια ζεστή βραδιά με φίλους, παιχνίδι για τα παιδιά, ψήσιμο στη βεράντα, πολλές μπίρες και άφθονα γλυκά!
- Στην αγορά του πρώτου αντηλιακού। Με την ελπίδα ότι θα το χρησιμοποιήσω σύντομα.
- Στη συνειδητοποίηση ότι σε λιγότερο από δύο εβδομάδες τα σχολεία κλείνουν। Επιτέλους τελειώνει και αυτή η, κάπως δύσκολη, χρονιά। Και του χρόνου…
Και καλό μας καλοκαίρι!

Χρόνια πολλά!

Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!

Για τα παιδιά, ρε γμτ!

Έχω αρχίσει και απογοητεύομαι. Δεν είναι ότι ζητάω πολλά… είναι που δεν είμαι σίγουρη αν αυτό που ζητάω υπάρχει, τουλάχιστον σε λογική απόσταση από την Αθήνα.
Τι ζητάω; Ένα εστιατόριο, άντε και με ταβέρνα βολεύομαι, που να είναι σε ένα ωραίο μέρος και να διαθέτει… παιδική χαρά! Ή ένα μικρό γήπεδο ποδοσφαίρου. Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μέχρι στιγμής, οι έρευνες στο δίκτυο απέβησαν άκαρπες. Τζίφος. Νιχτ!
Μα είναι δυνατόν! Έστω ότι κάποιος θέλει να γιορτάσει τα γενέθλια του παιδιού του (ναι, από εκεί ξεκίνησαν όλα!) κάπως πιο κοντά στη φύση (και να περιποιηθεί και τους γονείς των μικρών καλεσμένων) και όχι σε κάποιον από αυτούς τους αισχρούς παιδοτόπους-κλουβιά, ή αν δεν μπορεί να τα γιορτάσει στο σπίτι ελλείψει χώρου (πάντα έχω την αίσθηση ότι αν βάλεις πολλά παιδιά σε ένα μικρό χώρο, είναι σαν να πολλαπλασιάζονται!), τι πρέπει λοιπόν να κάνει αυτός ο άνθρωπος; Τι εναλλακτικές έχει;
Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω ακόμη, καθώς η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη.
Αλλά βρε παιδιά, είναι δυνατόν να μην έχει σκεφτεί κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο; Υπάρχουν και τα παιδιά σε αυτό τον κόσμο. Δεν είναι όλα για την αφεντομουτσουνάρα μας.
Αν υποψιαστώ ότι θα καταλήξουμε να γιορτάζουμε τα γενέθλια των παιδιών στο Χ, Ψ, Ω Κτήμα…

Διακοπές στην Κεφαλονιά – από την καλή και από την ανάποδη. Part 2

Μέρα 1η – Η Άφιξη
Το ταξίδι ήταν κάπως, πώς να το πω, μυστηριακό… Ταξιδεύαμε μέσα σε απίστευτη ομίχλη και πηγαίναμε και πηγαίναμε και νησί δεν βλέπαμε. Κάποια στιγμή μπήκαμε σε ένα λιμανάκι και καταλάβαμε ότι αυτό που απλωνόταν μπροστά μας ήταν ο Πόρος. Εντελώς ξαφνικά όμως. Σε απόσταση ελάχιστων μέτρων. Τι χαρά! Στεριά!
Καμιά ωρίτσα μετά, φτάσαμε και στη θρυλική Βίλα 1. Οι εντυπώσεις από τη διαδρομή ανάμικτες. Ωραία η διαδρομή δίπλα στη θάλασσα, αλλά πολύ στενός ο δρόμος, σε απελπιστικό σημείο.. Όταν μάλιστα φτάσεις σε κατοικημένη περιοχή, συνειδητοποιείς ότι η ρυμοτομία είναι μάλλον άγνωστος όρος για την περιοχή και εύχεσαι να μην έρχεται αυτοκίνητο από την αντίθετη κατεύθυνση γιατί θα το δεις κυριολεκτικά σε απόσταση αναπνοής. Τόσο απότομες είναι οι στροφές!
Και επανέρχομαι στη Βίλα 1. Το συγκρότημα με τα σπιτάκια εκτεινόταν σε μια έκταση γεμάτη πεύκα, στην κορυφή ενός λόφου δίπλα στη θάλασσα. Πρώτη εντύπωση βιαστική, μάλλον καλή. Ήμασταν τόσο ανυπόμονοι να βουτήξουμε στις θεϊκές παραλίες της Κεφαλονιάς, που αφήσαμε τα πράγματά μας, βάλαμε μαγιό και κατευθυνθήκαμε στην κοντινότερη παραλία. Ούτε 3 λεπτά με το αυτοκίνητο. Η μικρή παραλία ήταν όμορφη, τα νερά καθαρά, ήσυχα, ρηχά, ό,τι έπρεπε για τις ταρζανιές του μικρού. Κοιταζόμασταν και δεν πιστεύαμε τα μάτια μας. Παράδεισος μας φάνηκε! Οι μέρες που είχαμε μπροστά μας φάνταζαν απίστευτα ειδυλλιακές…

Μέρα 2 – Ο Εφιάλτης

Την επόμενη μέρα ξύπνησα πρωί, πρώτη από όλους, έφτιαξα καφεδάκι και βγήκα στη βεράντα αποφασισμένη να ξεκινήσω τη μέρα μου χαλαρά, ρεμβάζοντας…

Χτύπημα πρώτο: Ενώ κάθομαι αμέριμνη, πιάνω την κίνηση με την άκρη του ματιού μου. Ένα ποντίκι διασχίζει σφαιράτο τη βεράντα, κατεβαίνει με κάποιον αδιευκρίνιστο τρόπο (!!!) τα λιγοστά σκαλιά και εξαφανίζεται μέσα στη βλάστηση! Πανικός!

Χτύπημα δεύτερο: Ενώ προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου (σκεπτόμενη ότι για όνομα του Θεού, μέσα στη φύση ήμασταν σχεδόν, πώς έκανα έτσι;) συνειδητοποιώ ότι θα έπρεπε εγώ τώρα κανονικά να έχω μπροστά μου, στο πιάτο, το Ιόνιο. Αμ δε! Το Ιόνιο μπορεί να ήταν σε πιάτο, αλλά αυτό το πιάτο ήταν πίσω από άπειρους κορμούς πεύκων. Ιόνιο; Α, ναι; Σκύβεις λίγο μπροστά, παίρνεις και μια ελαφριά κλίση προς τα αριστερά και ναι, εκεί στο βάθος, το διακρίνεις!
Χτύπημα τρίτο: Σκόνη αρχίζει να έρχεται στο πρόσωπό μου. Το χώμα και τα χαλίκια στο έδαφος, μαζί με τις πευκοβελόνες αρχίζουν και γεμίζουν τη βεράντα. Φυσάει! Από πού; Μάλλον από το βοριά, καταλήγω. Ωραία, δεν μας πιάνει. Είμαστε στο νότο!


Χτύπημα τέταρτο: Κανά δυο ωρίτσες μετά, ξεκινάμε ακάθεκτοι για την παραλία. Θέλουμε μια μεγάλη γεύση από τον χτεσινό παράδεισο. Αμ δε! Ο παράδεισος έχει γίνει κόλαση! Η θάλασσα είναι τρικυμισμένη για αδιευκρίνιστο λόγο και με παράξενο τρόπο. Δεν φυσάει από τα ανοιχτά, ωστόσο τα κύματα είναι υπερβολικά μεγάλο. Έξτρα μπόνους, μια τεράστια φυκόμαζα που πλέει ανόρεχτα και αυτή στην επιφάνεια… Και τώρα; Η απόφαση παίρνεται γρήγορα. Τόσες παραλίες έχει το νησί. Βουρ για την επόμενη. Κάπου θα υπάρχει μια απάνεμη γωνιά να απλώσουμε το κορμάκι μας.
Χτύπημα πέμπτο: Αμ δε! Πήγαμε ανατολικά, πήγαμε πιο νότια… Σαν την άδικη κατάρα γυρνάγαμε. Τίποτα. Παντού το ίδιο χάλι. Απελπισία. Από πού φύσαγε επιτέλους αυτός ο αέρας. Ανεμοστρόβιλος ήταν; Επιστροφή στη Βίλα. Θα δοκιμάσουμε την πισίνα!
Χτύπημα έκτο: Τι τις θέλουνε τις πισίνες με τέσσερα μέτρα βάθος σε ένα απλό συγκρότημα ενοικιαζόμενων; Και χωρίς ναυαγοσώστη; Ας μου λύσει κάποιος αυτή την απορία. Θα ερχόταν ο Λουγκάνις να προπονηθεί στις καταδύσεις; Πώς να το βάλω το μικρό μέσα σε μια έρημη πισίνα; Ποιος θα μας σώσει αν γίνει κάτι; Γιατί ξέχασα να σας πω το καλύτερο. Το συγκρότημα που είχε όλες τις βίλες δήθεν γεμάτες, ήταν σαν σκηνικό από ταινία με ζόμπι. Έβλεπες αραιά και πού κάποιον να περνά, και μετά τίποτα, ερημιά. Σεληνιακό τοπίο. Μοναδική εξαίρεση ένας ταλαίπωρος παππούς που μέρα νύχτα σκούπιζε τις πευκοβελόνες. Χαρά στο κουράγιο του!
Αργά το απόγευμα, χολοσκασμένοι, ξαναδοκιμάζουμε την μικρή κοντινή παραλία. Τζίφος. Η κατάσταση είναι η ίδια, μπορεί και χειρότερη. Η άμμος έχει γίνει βούρκος και η φυκόμαζα εκεί, ακάθεκτη, ούτε έξω πάει, ούτε μέσα. Εν τω μεταξύ έχουν αρχίσει και κάνουν την εμφάνισή τους στον ουρανό πυροσβεστικά αεροπλάνα. Ωραία. Οι φωτιές μας έλειπαν! Κι όπως ήμασταν χωμένοι στα πεύκα, ποιος τη χάρη μας! Αρχίζουν τα τηλέφωνα σε συγγενείς που ήταν στην Αθήνα και είχαν πρόσβαση σε υπολογιστή. Τι γίνεται με τις φωτιές; Τι λέει η ΕΜΥ; Θα πέσει ο αέρας;
Οι φωτιές είναι στη Ζάκυνθο και ο αέρας θα κρατήσει κανα δυο μέρες ακόμα! Ωραία.
Επιστροφή στη Βίλα. Ο παππούς-ζόμπι, σε κατάσταση ετοιμότητας, προφανώς λόγω των πυροσβεστικών αεροπλάνων, συνεχίζει να μαζεύει πευκοβελόνες μανιωδώς. Για παν ενδεχόμενο. Ντυνόμαστε και βγαίνουμε για φαγητό. Αυτό είναι και το μόνο σημείο που νιώθουμε την τύχη να μας χαμογελάει.
Ένας Ελαιώνας (αυτό είναι το όνομα της ταβέρνας-εστιατορίου) βρίσκεται μπροστά μας, όμορφος, καλοφτιαγμένος, φροντισμένος. Προσπαθούμε να χαλαρώσουμε (επιτέλους) και απολαμβάνουμε πραγματικά εξαιρετικά φαγητά. Κάτι σειρήνες πυροσβεστικών αυτοκινήτων που περνούν απ’ έξω μας το χαλάνε λίγο, αλλά τι στο καλό; Πόσο πια μπορεί να στραβώσει αυτή η μέρα; Γυρνάμε στη Βίλα και πέφτουμε για ύπνο… Αύριο είναι μια άλλη μέρα και έχουμε να πάρουμε αποφάσεις!


Μέρα 3 – Ο δρόμος προς τη σωτηρία
Πρωί πρωί ξυπνάμε γεμάτοι ελπίδα. Με συνοπτικές διαδικασίες επισκεπτόμαστε την κοντινή παραλία, ξαναβλέπουμε την ίδια κατάσταση, μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνόμαστε απελπισμένοι προς Αργοστόλι. Εντελώς τυχαία λίγη ώρα αργότερα καταλήγουμε στη Λάσση και αποφασίζουμε να δούμε και τις διαβόητες παραλίες (Μακρύς και Πλατύς Γιαλός) που σύμφωνα με όσα κυκλοφορούν στο ίντερνετ είναι χάλια γιατί μαζεύουν όλο τον κόσμο μπλα μπλα μπλα.

Ε, λοιπόν, μην πιστεύετε ό,τι διαβάζετε. Αυτές οι δύο παραλίες για εμάς είναι οι ωραιότερες του νησιού! Καθαρές, οργανωμένες, με διάφανα μαγευτικά νερά, απάνεμες κατά έναν περίεργο τρόπο… Αράξαμε στις ξαπλώστρες και άρχισε η ανοιχτή γραμμή με την Αθήνα. Η Ρ. ανέλαβε το δύσκολο καθήκον, να μας βρει αξιοπρεπές κατάλυμα στην περιοχή. Η τύχη είχε γυρίσει με το μέρος μας.

Το κατάλυμα βρέθηκε, το είδαμε, μας άρεσε, το κλείσαμε και πρωί πρωί την επόμενη μέρα αφήσαμε τη Βίλα τρέχοντας σαν τρελοί! Το μόνο που κρατήσαμε από την περιοχή ήταν ο Ελαιώνας, η φοβερή ταβέρνα, στην οποία πηγαίναμε κάθε βράδυ για φαγητό! Και έτσι ξεκίνησαν οι πραγματικές διακοπές μας στην Κεφαλονιά.

Διακοπές στην Κεφαλονιά – από την καλή και από την ανάποδη. Part 1

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου από πέρσι το φθινόπωρο ότι θα κάτσω να γράψω για τις διακοπές μας στην Κεφαλονιά. (Όχι για μένα… Για τους φουκαριάρηδες τους ταξιδιώτες που θα αποφασίσουν να επισκεφθούν το νησί…)
Αυτό που ήθελα ήταν να περιγράψω τις πρώτες τρεις μέρες των διακοπών μας εκεί, δεδομένου ότι τόσο χρειάστηκε για να συνειδητοποιήσουμε για μία ακόμη φορά, πως όταν κάτι είναι να πάει στραβά, θα πάει, ό,τι κι αν κάνεις εσύ. Και φυσικά να επιβεβαιωθεί για μία ακόμη φορά η γνωστή ρήση: Αν δεν σε θέλει το χωριό, τι ψάχνεις για του παπά το σπίτι;
Κι εμάς αυτό το χωριό (δηλαδή η Κεφαλονιά) στην αρχή φάνηκε ότι δεν μας ήθελε. Πώς; θα ρωτήσετε. Ήταν προφανές!
Στην αρχή έφαγα πόρτα με τα ξενοδοχεία/ενοικιαζόμενα/κ.λπ. Ό,τι μας άρεσε ήταν είτε κλεισμένο για τις επίμαχες ημερομηνίες, είτε μας το έδιναν για λιγότερες μέρες, είτε ήταν πανάκριβο (πολύ πανάκριβο όμως!), είτε ήταν σε κοσμική περιοχή!

[Γιατί ναι, έφαγα και αυτό το κόλλημα. Γκουγκλάροντας τις διακοπές στο συγκεκριμένο νησί, είδα κόσμο να διαμαρτύρεται για τη φασαρία και τις τιμές στο πιο τουριστικά αξιοποιημένο κομμάτι του νησιού, ήτοι τη Λάσση. Ένα το κρατούμενο. Είπα λοιπόν να φανώ ξύπνια (τρομάρα μου!), επωφελούμενη από την εμπειρία των άλλων και ξεχνώντας ότι η εμπειρία είναι ένα κερί που φωτίζει μόνο αυτόν που καίει (ή κάπως έτσι, δεν θυμάμαι καλά). Και προέβην αμέσως σε δηλώσεις του τύπου: Μην πάμε μωρέ εκεί που πάνε όλοι, τόσες θεϊκές παραλίες έχει το νησί (άτιμες φήμες), όπου και να πάμε ωραία θα είναι. Και το κακό συνεχίστηκε. Εντόπισα μια περιοχή στα νότια του νησιού (την οποία δεν θα κατονομάσω γιατί, όλα κι όλα, εγώ Αρτέμης δεν γίνομαι) και άρχισα να ψάχνω ξενοδοχεία.]

Όπως προείπα, αποτέλεσμα ουδέν. Συγχισμένη, κουρασμένη, αγχωμένη, απογοητευμένη και όλα τα εις -μένη, δήλωσα ότι εγκαταλείπω τον αγώνα. Και έστρεψα το τουριστικό ενδιαφέρον μου στην περιοχή της Μεσσηνίας, για την οποία επίσης είχα ακούσει τα καλύτερα (άτιμες φήμες!).
Σε αυτό το κρίσιμο σημείο, μπαίνει στο παιχνίδι ο άντρας του σπιτιού, αποφασισμένος να καθαρίσει (για μία ακόμη φορά) την κατάσταση. Γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι είναι κάτι σαν αυτά τα λαγουδάκια της Ντούρασελ. Όταν εγώ κλατάρω, αυτός συνεχίζει ακάθεκτος.
Για να μη σας ζαλίζω με τις λεπτομέρειες, ευρέθη δωμάτιο. Η κυρία Χ (το αρχικό είναι τυχαίο) που το είχε ήταν εξαιρετικά ενθουσιώδης και ευγενική από το τηλέφωνο. Είπε ότι είχε δύο Βίλες ελεύθερες, ότι τη μία από αυτές, την καλύτερη με τη φοβερότερη θέα, την είχε τάξει σε κάτι Αυστριακούς, αλλά ότι για πάρτη μας θα τους την έκανε και θα την έδινε στους πατριώτες της. Πατριώτισσα η κυρία Χ!!! Σημειωτέον, η περίφημη Βίλα 1 με την καλή θέα ήταν επίσης ακριβότερη από ό,τι η άλλη, η απλή, η χωρίς τη θέα ντε!
Μέσα στην τρελή χαρά την κλείσαμε τη Βίλα 1. Και μέσα στην τρελή χαρά βγήκαμε στο δρόμο για την Κεφαλονιά. Και αν ξέραμε τι μας περιμένει, θα ευχόμασταν πραγματικά να ήταν μακρύς ο δρόμος.

Τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν...

Τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν...
Τα είπε όλα ο Μεγάλος, ο Αξεπέραστος. Σε μια φράση...

Με μια φράση, κουνάει ολόκληρη τη γη κάτω από τα πόδια μας, με μια φράση μας δίνει μια σπρωξιά και μας λέει: "Εμπρός, κουνήσου! Τι περιμένεις;"

Γιατί η ζωή είναι εδώ, δίπλα μας, γύρω μας... και η ζωή δεν περιμένει. Δεν περιμένει ούτε να φτιάξει η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, ούτε να χάσουμε αυτά τα παραπανίσια κιλά που μας βαραίνουν, ούτε να αποφασίσουμε εμείς πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να συμβεί κάτι. Η ζωή είναι αυτό που μας συμβαίνει ότι εμείς κάνουμε σχέδια (όπως είπε δεν θυμάμαι ποιος). Η ζωή είναι εδώ και μας καλεί επιτακτικά να τη ζήσουμε.

Εμείς τι θα κάνουμε;

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας

σα μια σειρά κεράκια αναμένα -

χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,

μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·

τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,

κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.

Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,

και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.

Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.

Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω

τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,

τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Στα στενά του Ναυπλίου

Σε κάθε στενό του Ναυπλίου, μια όμορφη εικόνα περιμένει τα κουρασμένα μάτια του επισκέπτη, ικανή να τον οδηγήσει νοερά στο παρελθόν... να του θυμίσει τη σημασία που είχε πάντα αυτή η πόλη...
Και να θυμάστε να σηκώνετε τα μάτια ψηλά! Εκεί σας περιμένουν οι μεγαλύτερες εκπλήξεις!

Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης και τα τρία θηριάκια…

Λίγο μετά τα μέσα του Μαρτίου, έπεσε στο τραπέζι των μαμάδων η πρόταση: Δεν πάμε τα παιδιά στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης; Όπου παιδιά, βλέπε τρία αγοράκια που βαδίζουν ολοταχώς προς τα εννιά τους, έξυπνα, καλλιεργημένα, ζωηρά… τρία φυσιολογικά σύγχρονα παιδιά δηλαδή.
Η ιδέα μας φάνηκε πολύ καλή, η πρόταση έγινε ομόφωνα δεκτή και ορίστηκε η μέρα της επίσκεψης: Κυριακή, κοντή γιορτή.
Κυριακή, λοιπόν. Μια μέρα ηλιόλουστη, ό,τι έπρεπε για βόλτα στο κέντρο της Αθήνας. Οι θεοί ήταν με το μέρος μας. Άντε να δούμε το περιβόητο μουσείο, που αν είχα σε μετρητά το μελάνι που χύθηκε σε σχόλια και κριτική εναντίον του, θα ήμουν πάμπλουτη.
Η πρώτη εντύπωση ήταν μάλλον αδιάφορη. Εντάξει, ένα μεγάλο κτίριο, πολλά τζάμια… Ευτυχώς ήταν πρωί και δεν είχε κόσμο, έτσι μπήκαμε γρήγορα μέσα. Αφού περάσαμε όλους τους ελέγχους στην είσοδο, επιβιβαστήκαμε… ουπς, προχωρήσαμε προς τα μέσα ήθελα να πω.
Μέσα η κατάσταση αλλάζει. Είναι, πώς να το πω, μεγάλο, ευρύχωρο, δεν αισθάνεσαι τίποτα να σε πιέζει. Αρχίζεις να αφήνεσαι…


Τα καμάρια μας στην αρχή ήταν επίσης αλλού γι’ αλλού. Λίγο λίγο όμως, διάφορα εκθέματα άρχισαν να τραβούν την προσοχή τους. Μερικά τα είχαν ξαναδεί στη σελίδα κάποιου βιβλίου, άλλα κάτι τους θύμιζαν… Και σιγά σιγά φτάσαμε στην αίθουσα με τα αρχαϊκά αγάλματα. Εκεί, τα πράγματα άλλαξαν ριζικά. Τα εντυπωσιακά αγάλματα, με τα υπέροχα σμιλεμένα κορμιά που διαγράφονταν έντονα κάτω από τα ενδύματα τράβηξαν την προσοχή τους. Πήγαιναν γύρω γύρω και τα παρατηρούσαν με ενδιαφέρον, μουρμουρίζοντας κάτι μεταξύ τους.
Χαλαρώσαμε οι μαμάδες, σίγουρες πια ότι τα παιδιά απολάμβαναν την επίσκεψη. Και ξαφνικά το ακούσαμε:
«Χούφτωσ’ τη, χούφτωσ’ τη».
Όχι, δεν ήταν κάποιος αγενής που έκανε καμάκι μέσα στο μουσείο. Ήταν τα παιδιά μας, που παρασυρμένα από την ομορφιά της τέχνης, την άνοιξη και τον έρωτά τους για κάποιες συμμαθήτριές τους (!) θυμήθηκαν την κλασική ατάκα.
Α, ρε αθάνατε ελληνικέ κινηματογράφε! Πόσες γενιές θα γαλουχήσεις ακόμα;

Υ.Γ.1. Κατόπιν τούτου, η επίσκεψη κρίθηκε επιτυχημένη και σύντομα θα ακολουθήσει και άλλη. Επόμενος στόχος: το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Ελπίζω τα ειδώλια εκεί να είναι πιο σεμνά. Όχι τίποτε άλλο. Η άνοιξη έχει πια μπει για τα καλά!
Υ.Γ.2. Το Μουσείο είναι πράγματι καταπληκτικό, αν και θλίβεσαι συνειδητοποιώντας πόσες αρχαιότητες, που δικαιωματικά ανήκουν σε αυτό, βρίσκονται σε ξένα μουσεία, θύματα της αρπακτικής μανίας των ανθρώπων ανά τους αιώνες!
Υ.Γ.3. Το πωλητήριο είναι αρκετά καλό, και με λογικές τιμές. Ωραίες ιδέες για δώρα. Εμείς ξετρελαθήκαμε ακόμα και με τη χάρτινη τσάντα με το λογότυπο του Μουσείου.

Το ημερολόγιο ενός σπασίκλα 1, 2, 3 και 4

Πριν το Πάσχα είχα αρχίσει να διαβάζω τις Ευμενίδες του Λίτελ. Δεν νομίζω να έχω εγκαταλείψει βιβλίο τόσο γρήγορα όσο αυτό. Πολλά ονόματα, πολλοί βαθμοί στρατιωτικών, πολλοί Γερμανοί, είχα και τη Μέρκελ στην τηλεόραση κάθε τρεις και λίγο... ε, μου έπεσε βαρύ το Τρίτο Ράιχ. Άρον άρον το παράτησα...
Μέχρι εδώ, όλα καλά. Πλην όμως δεν είχα προβλέψει να αγοράσω άλλο βιβλίο καθώς νόμιζα ότι αυτό θα με συντρόφευε για καιρό. Και οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Πού χρόνος για επίσκεψη σε βιβλιοπωλείο!
Και τώρα; Τι να κάνω; σκεφτόμουν.
Έκανα λοιπόν μια βόλτα μέχρι τη βιβλιοθήκη του γιου μου. Και έπεσα πάνω στο Ημερολόγιο ενός σπασίκλα 1-4 από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Μμμμ. Θυμήθηκα ότι το καμάρι μου τα είχε κυριολεκτικά ρουφήξει σε ένα απόγευμα το καθένα τους, και τα είχε διαβάσει αρκετές φορές μετά την πρώτη.

Βρε λες;

Και ναι! Άρπαξα το πρώτο...

Η ιδέα είναι απλή:

"Μια μέρα θα γίνω διάσημος, αλλά για την ώρα είμαι ακόμη στο γυμνάσιο μαζί με ένα μάτσο βλαμμένους." Το να είσαι μικρός είναι φρίκη ώρες ώρες. Και κανένας δεν το γνωρίζει καλύτερα από τον Γκρεγκ Χέφλι που βρίσκεται ξαφνικά στο γυμνάσιο, όπου μικροκαμωμένα πιτσιρίκια μοιράζονται τους διαδρόμους του σχολείου με μαντραχαλάδες, οι οποίοι έχουν κιόλας αρχίσει να ξυρίζονται. Στο Ημερολόγιο ενός Σπασίκλα, ο συγγραφέας και εικονογράφος Τζεφ Κίνι μας συστήνει έναν απροσδόκητο ήρωα. Και όπως γράφει κι ο Γκρεγκ στο ημερολόγιό του: Μην περιμένετε να δείτε τίποτε "Αγαπημένο μου ημερολόγιο", αυτό, και "Αγαπημένο μου ημερολόγιο", εκείνο, εντάξει; Ευτυχώς για εμάς, αυτό που ο Γκρεγκ λέει πως δε θα κάνει και αυτό που, τελικά, κάνει είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα.

Τα διάβασα και τα 4 και μάλιστα χάρηκα σαν μικρό παιδί όταν είδα να αναφέρεται ότι ετοιμάζεται και πέμπτο. Ο Κίνι γράφει απλά αλλά έξυπνα, με χιούμορ, και οι ατάκες του ήρωά του είναι ατάκες που θα μπορούσε άνετα να έχει πει ο γιος μου ή κάποιος φίλος του. Γράφει για παιδιά πιάνοντας θέματα που τα αγγίζουν. Νισάφι πια με τόσα βιβλία για μάγους, μαγισσούλες, νεραϊδούλες και διάφορες τέτοιες εξωπραγματικές μπούρδες.

Αν έχετε παιδιά, ανίψια ή γενικά κάποιο παιδί που του αρέσει το διάβασμα, το πιθανότερο είναι ότι θα τα έχει ήδη στη βιβλιοθήκη του. Αν όχι, είναι ένα πολύ καλό δώρο.

Καλή ανάγνωση.

Η Μικρή Κουζίνα τώρα και σε βιβλίο

Πάντα πίστευα ότι το αληθινό ταλέντο και το μεράκι ποτέ δεν πάνε χαμένα. Αν είσαι καλός σε κάτι, αργά ή γρήγορα κάποιος θα το διακρίνει, κάποιος θα σε βοηθήσει να το βγάλεις στην επιφάνεια, να το διαδώσεις στον κόσμο. Χαίρομαι πραγματικά που αυτό ισχύει και στον ιντερνετοχώρο.
Και επειδή, σαν καλοπροαίρετοι άνθρωποι του σήμερα, θα ζητήσετε σίγουρα απόδειξη για τα λεγόμενά μου... Ιδού!!!


Το βιβλίο της Μικρής Κουζίνας είναι γεγονός. Καλές πωλήσεις της εύχομαι!!

Πάσχα στην εξοχή

Πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να κάνουν Πάσχα μακριά από τα αστικά κέντρα.
Εκ πρώτης όψεως, το σενάριο φαντάζει δελεαστικό.
Πάσχα στην εξοχή / ύπαιθρο / επαρχία. Χαλάρωση... χαλάρωση... χαλάρωση. Ξεχνάς τις υποχρεώσεις, λύνεις τη γραβάτα, το μακιγιάζ φαντάζει περιττό. Το αρνάκι γυρίζει στη σούβλα. Τα παιδιά τιτιβίζουν χαρούμενα. Όλοι φιλιούνται και αγκαλιάζονται ευτυχισμένοι και αγαπημένοι.
Μμμμ. Μπορεί ναι... μπορεί και όχι...
Να δούμε λίγο κάποιες από τις κρυφές / σκοτεινές / παράδοξες πτυχές που μπορεί να κρύβει αυτό το σενάριο;

Πάσχα μακριά από την πόλη.
Ναι. Αλλά πάλι Πάσχα πάνω στο τσιμέντο είναι. Σουβλίζεις τον έρμο τον οβελία στην αυλή, που τις περισσότερες φορές είναι και τσιμενταρισμένη. Άντε στο τσακίρι κέφι να έχεις και κανά δέντρο εκεί κοντά, να βλέπεις λίγο πράσινο.
Πάσχα χαλάρωσης.
Ποιος τολμάει να πάει κάπου για Πάσχα και να κυκλοφορήσει ατημέλητος; Ποιος; Ε, ποιος; (Ο γνωστός άγνωστος σεφ να μην απαντήσει, εξαιρείται όπως πάντα). Πώς να τολμήσεις να πας στην εκκλησία αν δεν έχεις περάσει πρώτα από την κομμώτρια/μανικιουρίστ/μακιγιέζ κ.λπ.;
Τι θα πει ο κόσμος; (Ότι μας τα πήρε όλα το κράτος και δεν έμεινε φράγκο, θα έπρεπε κανονικά να πει ο κόσμος, αλλά δεν είναι πάντα τόσο καλοπροαίρετος!)
Αυτό με το Πάσχα που πρέπει να βάζουμε τα καλά μας για να μας δει ο κόσμος το έχω απωθημένο από παιδί. Να σου ψωνίζουνε το λουστρίνι το παπουτσάκι, να σε έχει σακατέψει στο κότσι, κι εσύ εκεί, να πρέπει να το φοράς και ταυτόχρονα να χαμογελάς σε όλους σαν ηλίθιο.
Τι τραβάνε κι αυτά τα έρμα τα παιδιά!

Προσπαθώ τώρα να θυμηθώ πώς ξεκίνησε αυτό το παραλήρημα.
Μπίνγκο! Από την υπέροχη φωτογραφία με πασχαλινή διακόσμηση που βρήκα εδώ!
Τη ζήλεψα αυτή την ατμόσφαιρα που βγάζει. Να είσαι μέσα στο πράσινο, μέσα στα χρώματα, κάτω από τον ουρανό τον γαλανό και να τρως τον άτυχο τον οβελία. Μη σας πω ότι δεν θα ένιωθα καθόλου τύψεις για το ζωντανό.
Ας το έτρωγα εγώ σ' αυτό το λιβάδι... και τι στον κόσμο!

Έρχεται και Πάσχα, μην ξεχνιόμαστε

Μια και σε τρεις εβδομάδες, στο περίπου, έχουμε Πάσχα, και έχω αρχίσει την λαμπρο-ιντερνετική αναζήτηση, σκέφτηκα να μοιραστώ μαζί σας και τις πρώτες ωραίες ιδέες για διακόσμηση που βρήκα.
Περισσότερες πληροφορίες για τη φωτογραφία, εδώ.